jaloers

Ik blijf het lastig vinden om mee om te gaan, hoe wel het aan de andere kant voelt alsof ik er al jaren bekend mee ben. Jouw jaloezie. Misschien omdat ik me gevleid voel er door, of doordat ik het gevoel compleet begrijp, maar het doet me geen pijn. Niet op de manier die zou moeten denk ik. Ik voel me niet bang, bedreigd of onderdrukt. Nee, ik voel me geliefd en ik word er een vreemde soort warm van van binnen.

Het is een bevestiging voor de angst die ik al zo regelmatig in je terug zie. De angst om me kwijt te raken. Het spijt me oprecht dat ik je soms pijn doe door dingen die voor mij als gewoonlijk aanvoelen. Het zijn dingen die onbewust gebeuren, of in ieder geval, sta ik er niet bij stil wat het jou kan doen. Net als dat ik er vaak niet bij stil sta wat iets met mij zelf kan doen.

Van iedereen die ik uit kon kiezen om mee samen te zijn, koos ik de persoon waarvan de kans het grootst is dat er ooit iets heftig mis kan gaan. Het gevaar dat jij uit straalt negeer ik compleet omdat ik het idee heb dat je een ander persoon bent rondom mij. En nee, dan bedoel ik niet een andere persoonlijkheid, want jij bent nog steeds jezelf. Je zegt me af en toe het moeilijk te vinden, en dat snap ik ook wel. Het verward mij soms zelf ook. Maar weet dat ik je vertrouw, en dat is genoeg.

Iemand vertelde mij een paar dagen terug dat dit juist was wat jij zo bijzonder aan mij vind. Het feit dat je niet de volledige controle over mij hebt, en nog steeds het idee hebt dat je niet alles over mij weet. Om eerlijk te zijn twijfel ik lichtelijk aan beide uitspraken. Ik wil met liefde op elk mogelijk gebied veranderen voor je. Ik zou perfect willen zijn, omdat ik je gelukkig wil maken, en bang ben dat jij uiteindelijk zelf ook in zal zien dat iemand anders dat net zo goed of zelfs beter zou kunnen. Maar het is niet nodig. Dat is in ieder geval wat jij mij verteld, en waar ik je op probeer te vertrouwen. Zelfs al doe ik dat stiekem niet.