Het is 7 januari 2017, ik ben bij mijn vriend thuis en ineens heel veel pijn. Ik huil en schreeuw, mijn schoonmoeder dacht dat het een hond was. Mijn vriend rent naar beneden en kijkt wat er aan de hand is. Antwoord geven kon ik niet meer door de pijn, ik kon alleen nog maar in een babyhouding liggen op de bank. Mijn vriend pakt al mijn spullen en helpt mij met lopen naar de auto. In de auto galmt het geschreeuw heen en weer. Als ik het maar onder controle krijg, dan is het zo voorbij, dacht ik.

Mijn vriend twijfelt, doorrijden naar het ziekenhuis of naar haar ouders. Hij bedenkt zich niet en rijdt door naar mijn ouders. Op het moment dat wij aankomen zak ik in elkaar van de pijn. Ik kon niet meer staan, niet meer lopen, helemaal niets. Ik hoor mijn ouders mijn vriend ondervragen, maar alles wordt vaag om mij heen. Ik probeer op de bank terecht te komen en dat lukt. Nog steeds schreeuw ik de hele buurt bij elkaar. Wat het is geen idee. Wat het kan zijn? Geen idee. Mijn moeder vraag mij of zij de huisarts moet bellen, maar ik geef geen antwoord. Ik hoor alleen mijn vader schreeuwen "Bel gewoon, je ziet dat ze lijdt", maar mijn moeder vraagt het nog een keer en nog een keer. "Doe godv... wat je moet doen!" schreeuw ik. Ik weet niet wat mij bezielde maar ik weet wel dat het ontzettend veel energie trok, energie die ik niet meer had na het eerste uur en niet wetend dat de pijn nog eens twee uur door ging.

Ik wou mij niet overgeven aan de pijn, maar er tegen strijden. Helaas de pijn had mij in zijn macht en terwijl ik strijd tegen nog meer pijn, belt mijn moeder mijn huisarts met spoed op. De assistente kon mij nog horen terwijl er 3-dubbel glas tussen mijn moeder en mij inzat. Mijn moeder vertelde haar alles, over dat ik in elkaar zakte, dat ik enorm veel pijn heb en dat ik onderhand niet meer op de bank lag, maar ervan afgevallen door de pijn. Ik hoor mijn moeder nog zeggen "Maar mevrouw, dit is geen gewone pijn meer wat mijn dochter heeft, dit lijken wel weeen". De assistent wil meer weten, ze wil weten of wij seks hebben, veilig of onveilig, ze wil weten of er een kans is op een kind, of ik zwanger ben en of het een miskraam kan zijn. Mijn moeder moest het mijn vriend vragen en mijn vriend die moest maar antwoorden. Heel genant, ja dat weet ik, maar ik kon niet anders meer dan schreeuwen.

In die tussentijd had ik mij zelf van de grond opgeraapt en was ik als een hond die wat lekkers ziet op de bank, maar er niet op kan komen, gaan liggen. Mijn hoofd op de bank en mijn knieen op de grond. Mijn moeder kreeg van de assistente te horen dat de arts medicatie voor mij aan het voorschrijven was, maar iemand moest bij mij blijven en iemand moest de medicatie ophalen. Mijn moeder moest en zal van zichzelf, misschien is het wel gewoon moedergevoel, bij mij blijven. Mijn vriend moest maar de medicatie halen. Terwijl iedereen druk in de weer was voor mij kwam mijn vaders neef bij ons op bezoek. Nouja, op bezoek, zelfs hij heeft nog geholpen. Omdat mijn vriend niet wist waar mijn apotheek en huisarts vestigde is hij maar meegereden.

Ik weet niet meer hoeveel paracetamol, ibrufen en al die troep heb geslikt maar het begon eindelijk iets te werken toen de heren onderweg waren voor mijn pijnstillers. Ik kwam langzaam tot rust, vooral toen de heren terug waren met de pijn stillers. Niet raar, want daar zat morfine bij in. Ik ging bij mijn ouders, vriend en de neef van mijn vader zitten, langzaam maar ik kwam er uiteindelijk. Ik stak een sigaret aan en keek vooruit. Ik ben nog maar net 2 maand 21 en dan zoveel pijn voelen, wat is dit? Dat is het enige wat ik toen dacht.

De eerste twee maanden erop waren zwaar qua school en werk. Januari heb ik niet gewerkt, om de haveklap kon ik weer niets vanwege pijn. Ik was moe, ik wou niets meer behalve rust. Nu ik terug denk, ben ik volgens mij in januari en februari maar 2 weken op school geweest. Niet veel nee, maar ik kon niet. Ik weet nog hoe klasgenoten over mij praatte, "stel je niet aan het is niets". "Wil je het huiswerk weten? Kom dan maar eens op school". Het deed pijn, ze moesten eens weten hoe graag ik weer mijn normale leven wou oppakken.