De eerste twee maanden erop waren zwaar qua school en werk. Januari heb ik niet gewerkt, om de haveklap kon ik weer niets vanwege pijn. Ik was moe, ik wou niets meer behalve rust. Nu ik terug denk, ben ik volgens mij in januari en februari maar 2 weken op school geweest. Niet veel nee, maar ik kon niet. Ik weet nog hoe klasgenoten over mij praatte, "stel je niet aan het is niets". "Wil je het huiswerk weten? Kom dan maar eens op school". Het deed pijn, ze moesten eens weten hoe graag ik weer mijn normale leven wou oppakken.

 

Eind februari kwam ik weer op school, het was een toetsweek, ik moest wel. Ondanks dat ik thuis zat betekenden het niet dat ik niets deed voor school. Alles wat ik moest doen en soms meer, deed ik thuis. Hierdoor behaalde ik mijn toetsweek met gemak. Ik was blij dat het lukte maar nog was ik niet hersteld. 

In dezelfde tijd was ik langzaam ook weer begonnen met werken, maar het wou nog steeds niet. De dagen gingen langzaam voorbij gepaard met pijn. Eind maart moest ik naar de tandarts. Ik was al laat en ging dus met volle snelheid op de fiets er naar toe. Mijn band glijdt weg, door het zand, waardoor ik op mijn hele linker zij val. Niets vermoedend en balend stap ik weer op mijn fiets, dit ging 5 seconden goed. Ik voel me naar, duizelig, zwarte vlekken, misselijk, maar geen idee hebben waar het vandaan komt. Ik ben bijna bij de tandarts, ik denk 5 meter er van af. Ik ben bij de bejaardentehuis tegenover mijn tandarts en laat netjes, zoals het hoort, een oudere vrouw voor. De vrouw vraagt aan mij of alles goed gaat, om haar geen zorgen te geven zeg ik ja, maar net op dat moment val ik weg. De vrouw vangt me op en tot op de dag van vandaag vind ik het erg voor die vrouw. Ik weeg misschien wel niet veel, maar hoezo moest dit nou bij een oude dame gebeuren? De oudere vrouw vraagt om hulp van de zorgverleners die een paar meter achter mij een sigaretje stonden te roken. 1 van de zorgveleners legt mij op de grond neer met mijn hoofd tussen zijn handen. Ik hoor ze praten, vragen aan de oudere vrouw wat er gebeurde, maar het bleef zwart voor mijn ogen.

Na een paar minuten of seconden, ik weet het niet meer, het leek heel lang te duren, zag ik de hemel. Helder blauw met witte stapelwolken, ik probeer te zitten maar val net zo hard weer terug door de zwarte vlekken. Zodra ik weer lig zie ik de helder blauwe hemel, ik kijk naast mij en zie daar de zorgverleners. 2 onbekende en 1 bekende. Een collega, hij vraagt aan mij mijn vaders nummer, zodat hij kon komen. De andere twee hebben mijn broer ingelicht, zij kende hem en bellen in die tussentijd met het ambulancepersoneel. Ik was aanspreekbaar maar ik weet niet wat ik zei, het is een vlaag van zwarte vlekken, misselijkheid en angst. Wat gebeurde er? Hoe kan dit? Als ik nu maar geen rekening van de tandarts krijg, dat kan ik nu echt niet erbij gebruiken....

Mijn vader komt aan en legt mij uit dat hij eerst al bij de tandarts was omdat hij dacht dat ik daar lag. In de tussentijd hadden andere buurtbewoners van de zorginstelling mij al een kussen en dekens gegeven, zodat ik het niet koud kreeg of onderkoeld werd. Ik kijk naar nog steeds naar de hemel en probeer rustig op te staan, wanneer ik dat doe zie ik voor een raam, de tandartsassistentes met mijn tandarts staan en ik laat mij weer zakken. 

Loading full article...