De eerste twee maanden erop waren zwaar qua school en werk. Januari heb ik niet gewerkt, om de haveklap kon ik weer niets vanwege pijn. Ik was moe, ik wou niets meer behalve rust. Nu ik terug denk, ben ik volgens mij in januari en februari maar 2 weken op school geweest. Niet veel nee, maar ik kon niet. Ik weet nog hoe klasgenoten over mij praatte, "stel je niet aan het is niets". "Wil je het huiswerk weten? Kom dan maar eens op school". Het deed pijn, ze moesten eens weten hoe graag ik weer mijn normale leven wou oppakken.
Eind februari kwam ik weer op school, het was een toetsweek, ik moest wel. Ondanks dat ik thuis zat betekenden het niet dat ik niets deed voor school. Alles wat ik moest doen en soms meer, deed ik thuis. Hierdoor behaalde ik mijn toetsweek met gemak. Ik was blij dat het lukte maar nog was ik niet hersteld.
In dezelfde tijd was ik langzaam ook weer begonnen met werken, maar het wou nog steeds niet. De dagen gingen langzaam voorbij gepaard met pijn. Eind maart moest ik naar de tandarts. Ik was al laat en ging dus met volle snelheid op de fiets er naar toe. Mijn band glijdt weg, door het zand, waardoor ik op mijn hele linker zij val. Niets vermoedend en balend stap ik weer op mijn fiets, dit ging 5 seconden goed. Ik voel me naar, duizelig, zwarte vlekken, misselijk, maar geen idee hebben waar het vandaan komt. Ik ben bijna bij de tandarts, ik denk 5 meter er van af. Ik ben bij de bejaardentehuis tegenover mijn tandarts en laat netjes, zoals het hoort, een oudere vrouw voor. De vrouw vraagt aan mij of alles goed gaat, om haar geen zorgen te geven zeg ik ja, maar net op dat moment val ik weg. De vrouw vangt me op en tot op de dag van vandaag vind ik het erg voor die vrouw. Ik weeg misschien wel niet veel, maar hoezo moest dit nou bij een oude dame gebeuren? De oudere vrouw vraagt om hulp van de zorgverleners die een paar meter achter mij een sigaretje stonden te roken. 1 van de zorgveleners legt mij op de grond neer met mijn hoofd tussen zijn handen. Ik hoor ze praten, vragen aan de oudere vrouw wat er gebeurde, maar het bleef zwart voor mijn ogen.
Na een paar minuten of seconden, ik weet het niet meer, het leek heel lang te duren, zag ik de hemel. Helder blauw met witte stapelwolken, ik probeer te zitten maar val net zo hard weer terug door de zwarte vlekken. Zodra ik weer lig zie ik de helder blauwe hemel, ik kijk naast mij en zie daar de zorgverleners. 2 onbekende en 1 bekende. Een collega, hij vraagt aan mij mijn vaders nummer, zodat hij kon komen. De andere twee hebben mijn broer ingelicht, zij kende hem en bellen in die tussentijd met het ambulancepersoneel. Ik was aanspreekbaar maar ik weet niet wat ik zei, het is een vlaag van zwarte vlekken, misselijkheid en angst. Wat gebeurde er? Hoe kan dit? Als ik nu maar geen rekening van de tandarts krijg, dat kan ik nu echt niet erbij gebruiken....
Mijn vader komt aan en legt mij uit dat hij eerst al bij de tandarts was omdat hij dacht dat ik daar lag. In de tussentijd hadden andere buurtbewoners van de zorginstelling mij al een kussen en dekens gegeven, zodat ik het niet koud kreeg of onderkoeld werd. Ik kijk naar nog steeds naar de hemel en probeer rustig op te staan, wanneer ik dat doe zie ik voor een raam, de tandartsassistentes met mijn tandarts staan en ik laat mij weer zakken.
De ambulance is onderweg en mijn vader helpt mij de auto in zodat ik een beetje warm zit. Wanneer de ambulance arriveerde werd ik gecontroleerd, maar zoals wij al verwacht hadden, was er niets te vinden. Een van de ambulance medewerkers geeft mij een krentenbol om op kracht te komen. Terwijl ik rustig bijkom van alles zegt ze "als je verder gecontroleerd wil worden, kunnen wij twee dingen doen. 1 je gaat mee naar het ziekenhuis en betaald direct 375 euro of 2 we bellen de huisarts en dan beslist hij voor je." Ik kijk haar met verslagenheid aan en denk in de tussentijd waar haal ik 375 euro vandaan. Ik werk nauwelijks, ik heb een torenhoge zorgkosten op dit moment en dan moet ik dat ook nog eens handje contant hebben liggen?! "Bel de huisarts maar, dan hoor ik daar wel van hoe en het wat" De vrouw klikt akkoord en ik vraag me af waarom is Nederland zo op de centen in plaats van de juiste zorg verlenen. 's Middags kon ik bij de huisarts terrecht en ook hij kon niets vinden. "Het beste is voorlopig rustig aan te doen, zorg dat je goed slaapt, enige oorzaak hiervan is de pijn en daarvoor ben je al in behandeling".
Zo gezegt zo gedaan, ik heb mijn baas opgebeld en mijn ontslag ingediend, terwijl ik eigenlijk het geld goed kon gebruiken. "Vind je het niet meer leuk?" vraagt mijn baas. "Jawel, maar ik ben net in de ambulance beland, ik trek dit niet meer, ik moet even aan mijzelf denken." "Maar," zegt mijn baas. "Vind je het niet meer leuk?" Ik vroeg mij af of hij begreep wat ik doormaakte maar heb het niet gevraagd, weer antwoordde ik "jawel, maar ik kan dit qua mijn gezondheid niet meer aan. Ik zal je helpen tot eind april, tegen die tijd heb je wel een ander voor mij gevonden".
Het gaat een kleine twee maanden goed en ik ben begonnen met oppassen bij bekenden, zij waren ook bekend met mijn pijnprobleem en accepteerde dit, gaat het niet dan gaat het niet. Avonden gingen voorbij en het ging beter dan we gedacht hadden totdat ik op een donderdagavond aan het oppassen was, weer de pijn als die ene 7 januari. Ik huil maar heb het nummer van de vader van de oppaskinderen niet, dus ik bel mijn vader huilend op. Zij waren bij elkaar, zitten bij elkaar op de schutterij dus dat kwam mooi uit. "Dag papa" zeg ik snikkend, "wil je mij J. geven?" Mijn vader geeft mij de vader van de oppaskinderen, hij hoort hoelaat het is en komt gelijk naar huis. Mijn oppaskind schrikt van de hoeveelheid pijn ik heb en blijft geschrokken staan. Het doet mij nog pijn om dat kindergezichtje zo geschrokken en bang te zien. Ik vraag mij af wat hij toen dacht.
De eerst volgende keer dat ik moest oppassen kwam dat jongetje naar mij toe, "gaat het weer een beetje?" Ik zet een glimlach op, "ja lieverd, was je geschrokken?" Hij klikt en ik knuffel hem. Zijn moeder kijkt mij aan en lacht ook. "Je hoeft niet te schrikken, het komt allemaal goed. Snel vinden zij waarom ik zoveel pijn heb jongen. Wil je mij vanavond wel helpen je broertje naar bed dragen? Dat gaat nu nog lastig" Hij knikt en lacht. Ik weet dat het goed komt denk ik, en wat ben ik op dit moment blij, dat hij het maar 1 keer heeft hoeven mee te maken.
Maar het bleef niet bij die ene keer, wel voor het kleine ventje dat geschrokken was, maar niet voor mij. Er gaan maanden overheen met pijn en onderzoeken. Als eerste een kijkoperatie. Ik was bang voor wat ze zullen vinden, maar ergens ook relaxt want ze deden eens wat ze moesten doen. Ik word weggemaakt en wanneer ik wakker wordt is alles voorbij. Tenminste dat hoopte ik. Ik word wakker en krijg te horen dat de arts er zo aankomt. De gynaecoloog komt eraan en verteld mij wat er allemaal is gebeurt. "Op gynaecologisch gebied hebben wij niets gevonden, de spiraal ligt goed, er is niets met je baarmoeder of wat dan ook, maar we hebben een darmspecialist erbij gehaald en hem ook laten kijken. Hem viel op dat jouw darm aan jouw buikwand op kleine plekken vastgekleefd is, dit hebben wij weg kunnen halen. Voor nu rustig aandoen en bij de receptie kun je een controle afspraak maken." Ik voelde mij opgelucht, zal het nu voorbij zijn?
Helaas niet, er gaan een paar weken overheen en de pijn komt weer, en weer iedere dag. Ik baal, ik huil en ben boos. Waarom kan het niet anders! Waarom moet godsgloeiende elke dag die klote pijn in mijn leven zijn?! Ik kan nog steeds huilen erom, maar onderhand meer omdat het klaar is nu.
We gaan terug naar de huisarts, de huisarts stuurt mij weer door, je kent het riedeltje wel. Weer bij de gynaecoloog aangekomen en weer hetzelfde verhaal gedaan. "Ja mevrouw, maar wat wil u dat ik eraan doe?" vraagt de arts. Uhm nou misschien verder onderzoeken? Ik dacht het maar kon het niet maken om het op die manier te zeggen. "Ik wil van die pijn af, wat je ervoor moet doen maakt mij niet uit." Ik moest het nog maar even aankijken, ging het niet dan moest ik maar Naproxen nemen tegen de pijn en weer terug naar de huisarts gaan. Na 4 of 5 keer Naproxen ingenomen te hebben gingen wij toch maar terug naar de huisarts. "Zijn er echo's gemaakt waarom 100% zeker blijkt dat je geen miskraam hebt gehad of zwanger bent?" Ja dokter, zeg ik. "Die zijn al 4 of 5 keer gemaakt, maar volgens mij willen zij er niet aan geloven". De dokter vraagt of er ook al een soa-test en een test voor afwijkende cellen is gemaakt. Het was tenslotte al november en bijna een jaar later. "Nee dokter, hoezo dan?" Ik was nieuwschierig, zal een soa eventueel zoveel pijn kunnen opleveren? Het nadeel was dat ik al een tijd niet meer tegen de eendenbek kon en als ik wist dat dat ding er weer in moest, verzette ik mij tegen alles. Onbewust welliswaar, ik wou de pijn niet voelen, maar het moest wel gebeuren. De arts legde mij uit dat dit ook pijn kon geven en dat ik toch maar even de test moest doen. Zo gezegt zo gedaan. Na twee weken kreeg ik de uitslag te horen.
Het is twee weken later, mijn telefoon gaat en ik zit in de bus terug naar huis van school"
"Hallo?"
"Goedemiddag, u spreekt met de assistente van dokter v.d.w. Ik bel voor de uitslag van de soa-test en de test voor afwijkende cellen, bel ik gelegen?"
"Nou mevrouw, dat ligt er een beetje aan. Ik zit nu namelijk in de bus."
"Hoelaat bent u zeker weten thuis? Dan bel ik u tegen die tijd terug." Ik hoorde hieraan dat het niet goed was en begon bang te worden.
"Half 4 mevrouw."
"Dan bel ik u half 4 terug. Bedankt!"
"Tot dan" en ik leg de telefoon terug.
Ik wil huilen, ik wist wat ze ging zeggen. Mevrouw, je hebt een soa en u moet uw vriend hier ook over inlichten, misschien wel je ex-vriend ook. En dat laatste wou ik echt totaal niet! De vrouw belde om half 4 terug en mijn broer was nog thuis. Ik neem op en ik wordt lijk wit. "Mevrouw begrijpt u wel wat ik zeg?" Ja ik begrijp ieder woord zei ik met een trilling in de lip. Mijn broer die blijft stokstijf staan en blijft alleen maar naar mij kijken. "Mevrouw? ik maak nu voor u een doorverwijzing naar het ziekenhuis, ik zet erbij dat het urgent is dus houdt u alstublieft rekening mee dat u een deze dagen al geholpen kan worden" Is goed mevrouw zeg ik en ik hang op.
En? Wat zei ze? vraagt mijn broer. Ik kijk hem aan. "Het goede nieuws is, ik heb geen soa, maar het slechte nieuws is ze hebben afwijkende cellen bij mijn baarmoeder gevonden cin 2b om precies te zijn. Als dit doorzet heb ik voorstadium van baarmoederhalskanker" en ik begin te huilen. "Weet je dat zeker? weet je zeker dat zij dat heeft gezegt?" Mijn broer klonk bezorgt en ik zeg hem dat ik het zeker wist.
Ik zal dit verhaal ik verschillende delen vertellen, dit omdat het voor mij sinds kort pas alles voorbij is en ik merk dat als ik eraan terug denk, heel veel energie vergt om erover te schrijven. Maar desondanks wil ik het graag met jullie delen. Dit omdat ik zeker niet de enige zal zijn.
