Je hond in laten slapen: Wanneer is het tijd?

Als dieren-magnetiseur krijg ik regelmatig de vraag van mensen wanneer het tijd is om hun hond in te laten slapen. Dat is een simpele vraag, maar er schuilt een wereld van verdriet en wanhoop achter. Mensen willen hun geliefde huisdier helemaal niet kwijt, maar willen ook niet te lang wachten en hun dier laten lijden. Met andere woorden: je wilt het niet te vroeg, maar ook zeker niet te laat.

Ik heb hiervoor een "regel", die ik zelf handhaaf maar ook adviseer aan anderen. Let op de ogen van je hond! Als het "lichtje" uit gaat, is het tijd. Dat lichtje staat voor het plezier en de levenslust van je hond. Dat je hond oud is of een aandoening heeft, hoeft niet te betekenen dat het tijd is. Pijn is vaak nog een tijd te onderdrukken met medicatie, maar dat lichtje in de ogen zegt alles.

Toen ik Cash, mijn witte stafford, uit het asiel haalde had ze kanker en arthrose, en ik zei tegen haar dat ze me een teken moest geven als het voor haar niet meer hoefde. Elke avond kroop ze in bed tegen me aan en sliepen we samen. Op een nacht voelde ik elke keer iets kouds tegen mijn hand duwen en werd ik wakker. Cash zat op de grond naast me met haar neus tegen mijn hand te duwen. Ik probeerde haar over te halen om weer naast me te komen liggen, maar ze bleef zitten. Ineens begreep ik het. Cash zat al een tijdje op dubbele pijnstilling en als ze mee mocht wandelen ging ze door haar pijn heen en deed alles wat niet goed was voor haar, zoals rennen en springen. het gevolg daarvan was dat ze de rest van de dag niets meer kon. Ik moest haar zelfs op de bank tillen. Cash wilde me laten weten dat het genoeg was voor haar.

Pas toen ik tegen haar zei dat ik het begreep en dat ik me aan onze afspraak zou houden, mocht ik haar weer op bed tillen en kroop ze tegen me aan. Omdat Cash nogal lang in het asiel had gezeten, was ze zo'n beetje bekend bij heel Nederland en België, en er waren veel mensen die mijn beslissing afkeurden. Zij zagen immers op foto's een hond die rende en sprong. Dat dat 10 minuten per dag waren, op dubbele pijnstilling, en ze de rest van de dag niets meer kon, dat wilden ze niet geloven. Ik was een dierenbeul. Best, maar dan wel 1 die luisterde naar haar hond en daar heb ik nooit een seconde spijt van gehad.

Quinty, het hondje van de foto boven dit blog, haalde ik uit het asiel toen ze een jaar of 14 was. Ze had staar, de ziekte van Cushing, en vele tumoren. Quinty kon al snel niet lang meer lopen, maar ze genoot van het buiten zijn, dus kocht ik een wandelwagen voor haar. Elke dag reed ik naar de hei en reed met haar rond. Op een gegeven moment was dat nog het enige uurtje per dag dat ik het lichtje nog zag in haar ogen, en dat was niet genoeg. Quinty had geen kwaliteit van leven meer. Bij de dierenarts viel ze op mijn schoot in slaap en kuste ik haar voor de laatste keer. Die avond hebben we haar begraven op de hei waar ze zo graag kwam, bij het water.