In de blog hoe ik moeder werd van een prematuurtje heb je kunnen lezen over hoe mijn spoedkeizersnede is verlopen, ik dacht dat dat al een nachtmerrie was, maar we waren er nog lang niet zo zou blijken...
De dag na de spoedkeizersnede, ik voelde mij vreselijk, doe het niet goed in ziekenhuizen door mijn medische fobie, we hadden een gesprek met de arts en manager van dienst op de neonatologie afdeling waar ons zoontje verbleef. Zo blij als ik was dat hij het gered had, zo angstig werd ik na het gesprek, hij had een overlevingskans van 28 tot 35 procent werd ons gezegd, en het kon goed zijn dat hij doof of blind was, doordat zijn zenuwstelsel misschien niet voldoende aangelegd en af was, en dat als kindjes zo vroeg geboren worden er veel hersenbloedingen kunnen ontstaan die ook fataal kunnen zijn,net als infecties, ademhaling en nog een hele waslijst aan complicaties die mogelijk zouden kunnen optreden. Een zuster zei mij letterlijk: Ik zou nog maar geen geboortekaartjes sturen want we hebben meegemaakt dat die nog niet van de drukker zijn en er een order voor een rouwkaartje achteraan kan. Bam, reality check... Van oh zo blij dat hij het gered had, veranderde ik weer in een hoopje ellende vol angst, wat mij even opbeurde was dat ik voor het eerst zijn luiertje mocht verschonen, maar oh wat was dat eng, zo klein zo breekbaar en zo fragiel, dat ze hadden gezegd dat elke aanraking voelt alsof hij verbrand hielp mij niet om mij zekerder te voelen, maar vol durf deed ik de zuster na en verschoonde zijn eerste luiertje. Een mooi moment, was het niet dat ik direct erna dacht, misschien kan ik dit vanavond al niet meer doen, dat maakte het zo kostbaar maar ook zo ontiegelijk zwaar dat je de neiging hebt je te willen distantiëren uit zelfbescherming, al wil je dat hummeltje zo graag vasthouden, voelen en ruiken. Je bent zo bang je te hechten aan iets wat je elk moment weer kan ontvallen, dat is gewoonweg niet in woorden of begrippen te beschrijven.
Mijn zoontje was 1 dag oud, daar was dan HET moment, ik mocht hem eindelijk op mij leggen om te kangoeroën, een techniek die belangrijk is voor de hechting van het kind en de ouders, bloot op de borst met een doek eromheen. Het was een magisch moment, mijn eerste volmaakte kindje, uit mijn buik, eindelijk in mijn armen! Tegelijk bekroop mij de angst en de realiteit weer, ik keek naar mijn ienieminie mensje, alle toeters en bellen, de monitor, hoe klein hij werkelijk was, ik legde mijn hand op zijn hoofdje, die nagenoeg verdwenen was in de roze met blauw gestreepte muts. Hij greep met zijn handje mijn vinger vast, zijn hele vuistje bedekte niet eens de gehele nagel van mijn ringvinger, zo ontzettend klein, zo teer, zo fragiel. Het was moeilijk om hem weer neer te leggen en ook om weer naar mijn kamer te gaan. Het was moeilijk hem neer te leggen en te weten dat hij de volgende keer misschien niet meer in leven is als je hem ziet, en het was moeilijk om naar mijn kamer te gaan omdat ik opzag tegen de ellende daar.
Niet alleen mijn medische fobie maakte het op de zaal liggen ondragelijk, maar ik lag op zaal met nog twee moeders, die allemaal heel hoog in hun emotie zaten en die ook hun eigen verschrikkelijke verhaal hadden, logischerwijs wilden ze die ventileren en vroegen ook naar de mijne. Dat zal best steunend zijn zul je misschien denken maar het tegendeel was waar. Als hoog sensitief persoon verdronk ik in mijn eigen emoties, en pikte ook nog de energie van hen op, daarbij waren hun verhalen ook zo tragisch en triest, ook daar weet ik geen woorden voor te vinden. 1 moeder had een tweeling die met 25 weken al ter wereld was gekomen, ze wist al dat 1 van de twee het niet zou halen, was gewoon aftellen zei ze, ik kon er niet bij het raakte mij zo, hoe onmenselijk, wat lig ik hier nou te klagen van binnen dacht ik, ik wou bijna mijn eigen recht op verdriet en emoties aan mijzelf ontzeggen omdat ik haar verhaal zo erg vond. Dat was niet de weg voor mij en ik trok mij alles enorm aan. Mijn fobie voor ziekenhuizen deed me ook geen goed ik kwam nergens tot rust en bleef maar malen en malen, huilen en beven, tot ik een slaapmiddel kreeg en omviel.
De volgende ochtend stond het water mij aan de lippen ik hield het niet meer vol in dat ziekenhuis, ik kon inmiddels weer lopen, al werd dat ten zeerste afgeraden, mij hield je niet binnen en in bed, ik was of bij de kleine of stond buiten voor het ziekenhuis, de kleine man had een goede nacht gehad, geen complicaties en ademde zelfstandig, had preventief antibiotica gekregen, had sonde voeding, en was goed stabiel, wat een geluk dacht ik, maar dacht direct aan de woorden over dat rouwkaartje en dat gevoel ebde weer weg. Ik kon steeds beter uit de voeten en ging naar mijn mannetje om hem te verzorgen. Terug op de kamer, was 1 van de andere moeders vertrokken, is ze overgeplaatst vroeg ik? Het bleef stil... het antwoord liet zich raden... Het werd ook stil in mij, daarna werd ik bevangen door totale paniek, ik was al sinds de dag ervoor van de infusen en alles af en er was geen reden meer voor mij om nog langer in het ziekenhuis te verblijven, ik wilde weg, paniek maakte zich in mij meester, ik wilde niet nog meer emoties van anderen voelen, er was ook een moeder met een tweeling waarvoor er maar voor 1 kindje plek was in dit ziekenhuis de ander moest naar een hele andere plek in het land, dat nam ik allemaal in mij op, voelde en zag het verdriet, de vader ging met het ene kindje mee naar de andere kant van het land en moeder bleef hier, zo onmenselijk, zo vreselijk akelig... Al die negativiteit bleef mij bevangen ik hield het niet meer vol, na weer een nacht vol angsten, verdriet en paniek besloot ik op de tweede dag dat het zo wel goed was geweest. Ik ging naar huis!
Afijn dat mocht niet zei men dat ik naar huis ging, ik zei dat bepaal ik mooi zelf wel! En uw kindje dan dat ligt hier, ja die ligt op een andere afdeling als ik, en ik woon hier 10 minuten met de auto vandaan, ja maar u kunt uw kindje toch niet in de steek laten? Ik zeg ik laat hem toch niet in de steek? Al moet ik hier 10x per dag naar toe komen voor hem vanaf mijn woonplaats, dat liever dan nog 10 minuten hier op de kamer, ik was op ik kon niet meer, wilde naar huis, naar rust, geen prikkelingen van anderen, wilde mijn hond, mijn kat en mijn man. Verlangde naar privacy om te kunnen janken en vloeken en tieren.
Dat kon dus niet zo maar, het protocol was dat je minimaal 5 dagen moest blijven, nou mij niet gezien, na twee en een halve dag had ik het gehad ik was opper dan op, leger dan leeg en voller dan vol van alles. Eerst moest ik naar de psychiater, om hen te verzekeren dat ik niet één of ander syndroom zou hebben waarbij de moeder het kind in de steek laat. Eenmaal bij de psychiater luchtte ik mijn hart en vertelde hem hoe ik het beleefde, wat er in mij omging en over mijn fobie. Die zei: Jij kan heel goed en rationeel uitleggen wat jouw irrationele angst is en ook heel helder formuleren waarom je hier weg wil. Ik zie niets waarom ik mij zorgen maak. Ik blij, ik was niet gek, ik kon naar huis!
Ja dat had ik gedacht, door mijn geschiedenis met drugs en andere onhebbelijkheden moesten we op gesprek met de artsen en jeugdzorg, let wel het kind was net twee dagen oud, en de anamnese van mijn verslaving dateerde toen al meer dan 10 jaar terug. Bij mijn man sloegen alle stoppen door, jeugdzorg, om vroeger? Zijn jullie helemaal gek geworden, maar we hadden niets in te brengen en moesten op gesprek, hier werd een onderzoek ingesteld of het kindje als hij het zou redden wel met ons naar huis mocht op basis van onze geschiedenis (ook mijn man was voor we elkaar leerden kennen geen lieverdje geweest) we moesten door de mangel, nog meer ellende, hoeveel kan een mens hebben?
Uiteindelijk zag men dat men mij niet kon houden en op de derde ochtend ging ik naar huis, ik moest wel nog een verklaring tekenen dat ik het ziekenhuis niet aansprakelijk zou stellen als er iets mis zou gaan met mij, dat ik op eigen risico vertrok, zo gezegd zo gedaan. We moesten nog bij de arts komen en die had geweldig nieuws, ons zoontje was zo stabiel gebleven en had de termijn van 32 weken bereikt die nodig was om in het ziekenhuis in onze eigen stad te mogen verblijven, ze keken het nog even aan, maar achtten hem goed genoeg voor transport, dat zou betekenen dat ik die middag al naar ons eigen ziekenhuis kon! Tegelijk met mij naar huis, zo noemden we dat. Ik was zo blij want in ons eigen ziekenhuis voelde ik mij toch wat meer op mijn gemak en dat was maar 5 minuten van huis.
Hij werd per ambulancetransport naar ons eigen ziekenhuis gebracht en kwam op de couveuse afdeling te liggen. Eind goed al goed zou je denken, maar we zouden nog wel wat beproevingen moeten doorstaan, meer hierover vertel ik je in mijn volgende blog.
