Je kindje op de neonatologie, en wat het met mij deed

De dag na de spoedkeizersnede, ik voelde mij vreselijk, doe het niet goed in ziekenhuizen door mijn medische fobie, we hadden een gesprek met de arts en manager van dienst op de neonatologie afdeling waar ons zoontje verbleef. Zo blij als ik was dat hij het gered had, zo angstig werd ik na het gesprek, hij had een overlevingskans van 28 tot 35 procent werd ons gezegd, en het kon goed zijn dat hij doof of blind was, doordat zijn zenuwstelsel misschien niet voldoende aangelegd en af was, en dat als kindjes zo vroeg geboren worden er veel hersenbloedingen kunnen ontstaan die ook fataal kunnen zijn,net als infecties, ademhaling en nog een hele waslijst aan complicaties die mogelijk zouden kunnen optreden. Een zuster zei mij letterlijk: Ik zou nog maar geen geboortekaartjes sturen want we hebben meegemaakt dat die nog niet van de drukker zijn en  er een order voor een rouwkaartje achteraan kan. Bam, reality check... Van oh zo blij dat hij het gered had, veranderde ik weer in een hoopje ellende vol angst, wat mij even opbeurde was dat ik voor het eerst zijn luiertje mocht verschonen, maar oh wat was dat eng, zo klein zo breekbaar en zo fragiel, dat ze hadden gezegd dat elke aanraking voelt alsof hij verbrand hielp mij niet om mij zekerder te voelen, maar vol durf deed ik de zuster na en verschoonde zijn eerste luiertje. Een mooi moment, was het niet dat ik direct erna dacht, misschien kan ik dit vanavond al niet meer doen, dat maakte het zo kostbaar maar ook zo ontiegelijk zwaar dat je de neiging hebt je te willen distantiëren uit zelfbescherming, al wil je dat hummeltje zo graag vasthouden, voelen en ruiken. Je bent zo bang je te hechten aan iets wat je elk moment weer kan ontvallen, dat is gewoonweg niet in woorden of begrippen te beschrijven. 

Mijn zoontje was 1 dag oud, daar was dan HET moment, ik mocht hem eindelijk op mij leggen om te kangoeroën, een techniek die belangrijk is voor de hechting van het kind en de ouders, bloot op de borst met een doek eromheen. Het was een magisch moment, mijn eerste volmaakte kindje, uit mijn buik, eindelijk in mijn armen! Tegelijk bekroop mij de angst en de realiteit weer, ik keek naar mijn ienieminie mensje, alle toeters en bellen, de monitor, hoe klein hij werkelijk was, ik legde mijn hand op zijn hoofdje, die nagenoeg verdwenen was in de roze met blauw gestreepte muts. Hij greep met zijn handje mijn vinger vast, zijn hele vuistje bedekte niet eens de gehele nagel van mijn ringvinger, zo ontzettend klein, zo teer, zo fragiel. Het was moeilijk om hem weer neer te leggen en ook om weer naar mijn kamer te gaan. Het was moeilijk hem neer te leggen en te weten dat hij de volgende keer misschien niet meer in  leven is als je hem ziet, en het was moeilijk om naar mijn kamer te gaan omdat ik opzag tegen de ellende daar.

Niet alleen mijn medische fobie maakte het op  de zaal liggen ondragelijk, maar ik lag op zaal met nog twee moeders, die allemaal heel hoog  in hun emotie zaten en die ook hun eigen verschrikkelijke verhaal hadden,  logischerwijs wilden ze die ventileren en vroegen ook naar de mijne. Dat zal best steunend zijn zul je misschien denken maar het tegendeel was waar. Als hoog sensitief persoon verdronk ik in mijn eigen emoties, en pikte ook nog de energie van hen op, daarbij waren hun verhalen ook zo tragisch en triest, ook daar weet ik geen woorden voor te vinden. 1 moeder had een tweeling die met 25 weken al ter wereld was gekomen, ze wist al dat 1 van de twee het niet zou halen, was gewoon aftellen zei ze, ik kon er niet bij het raakte mij zo, hoe onmenselijk, wat lig ik hier nou te klagen van binnen dacht ik, ik wou bijna mijn eigen recht op verdriet en emoties aan mijzelf ontzeggen omdat ik haar verhaal zo erg vond. Dat was niet de weg voor mij en ik trok mij alles enorm aan. Mijn fobie voor ziekenhuizen deed me ook geen goed ik kwam nergens tot rust en bleef maar malen en malen, huilen en beven, tot ik een slaapmiddel kreeg en omviel.