Ik was dertien jaar toen ik erachter kwam dat ik niet op jongens viel, maar op meisjes. Dit kwam door mijn buurmeisje. De film Dirty Dancing was toen helemaal in. We stonden in mijn kamertje verschillende scénes na te spelen. Ik voor haar met mijn arm omhoog waarna zij met haar hand langs mijn arm, mijn borst naar beneden ging om mijn hand te pakken. 13 jaar en spannend vond ik het wel. Tot we ineens stonden te zoenen met elkaar! Wat een verward gevoel! Ik wist mij geen raad. Heb het dan ook nog lang ontkent. Pas op mijn 17e durfde ik er voor uit te komen. Ik kreeg mijn eerste vriendinnetje. Leren kennen via internet. Bang dat ik was om het mijn ouders te vertellen, maar iedereen reageerde hetzelfde: "Dat wisten we allang". Hadden ze het mij dan niet even kunnen zeggen? ;)
Ik heb diverse vriendinnetjes gehad, maar nooit echt lange relatie. Nu wel. Heb nu bijna 6 jaar dezelfde vriendin en ik ben nog steeds enorm gek op haar.
Maar een bericht op het nieuws verontrust mij. Een lesbisch stel in elkaar geslagen omdat ze hand en hand over straat liepen. Ik durf mijn vriendin haar hand niet meer vast te pakken op straat. We knuffelen niet meer openbaar en als we een avondje uitgaan dansen we op afstand. En dat in Nederland, een vrij land, zou je denken. We moeten ons niet laten lijden door angst, zegt mijn verstand. Maar ik raak het angstgevoel niet kwijt. Zodra ik haar hand pak voel ik iedereen naar mij kijken. Hierover gesproken met mijn vriendin. "Het is te belachelijk voor woorden dat we dit nu zo doen! We gaan het anders doen!" schreeuw ik bijna uit.
Dus voortaan gaan wij hand in hand, omarmd over straat. Kom maar op! Ons krijg je niet klein. We zijn wie we zijn!
(n.a.v. mijn blog heeft Dyezzie er nog een stuk over geschreven. Zeker de moeite waard om deze ook nog even te lezen! https://yoo.rs/dyezzie/blog/liefde-is-liefde-1497602447.html?Ysid=54425 )
