Waarom is vriendschap zo moeilijk? Keer op keer wordt ik gekwetst, ik heb alles voor een vriend(in) over maar uiteindelijk wordt ik "vergeten" en alleen benaderd als er iets aan de hand is. Nooit spontaan de vraag "hoe is het eigenlijk met jou?" ondanks dat diegene door een hoop ellende gaat. Maar zeggen dat je teleurgesteld bent mag niet, dan krijg je de gemeenste dingen naar je hoofd geslingerd.
Ligt het aan je depressie? Of is dit je ware aard?
Verwacht ik soms te veel van de ander omdat ik zó veel voor diegene over heb?
Misschien is het beter geen vriendschap meer te hebben met iemand, misschien is vriendschap gewoon een illusie. Misschien ben ik gewoon niet geschikt als vriend, Het is de zoveelste keer dat ik van de koude Kermis thuis kom...
