JIM: een (ogenschijnlijk) simpele oplossing voor kinderen en jongeren met veelal complexe problematiek

Sinds enige tijd waait er een zeer welkome en frisse wind in hulpverlenersland, en wel de JIM-aanpak. JIM staat voor JOUW INGEBRACHTE MENTOR en is een prachtig initiatief dat ontwikkeld is door Levi van Dam. Jongeren met meer of minder complexe problematiek kiezen uit hun directe omgeving een mentor die hen ondersteunt en begeleidt en die tevens ook een vraagbaak en steun voor de ouders kan zijn. De doelgroep is jongeren van 12 tot 23 jaar oud, waarvan de meesten ambulant of klinisch in behandeling zijn binnen de jeugd-ggz of uit huis dreigen te worden geplaatst.

Toen ik ruim een jaar geleden voor het eerst hoorde over de JIM-aanpak dacht ik gelijk terug aan de JIM van mijn eigen zoon. Of beter gezegd ónze JIM, want dat was wat zij uiteindelijk is geworden. De leerkracht van mijn zoon gezeten op het speciaal onderwijs, die zich geheel vrijwillig en uit pure liefde opwierp als JIM zijnde, was er namelijk niet alleen voor mijn zoon maar ook voor zijn twee broers en mijzelf. Nee, van de benaming JIM zoals tegenwoordig hadden wij twintig jaar geleden uiteraard nog nooit gehoord. Maar zonder het te weten waren wij beslist de ultieme voorlopers die ‘in het bezit’ van een JIM waren.

Rots in de branding

De leerkracht van mijn zoon was destijds niet alleen de redder in nood voor mijn zoon, maar zorgde (vaak in samenwerking met haar partner) er vooral ook voor dat mijn kind niet opnieuw werd opgenomen en zelfs thuis kon blijven wonen. Zij bezwoer crisissen, ondersteunde mijn zoon, fungeerde als time-out gezin wanneer een van de gezinsleden behoefte had aan rust of aandacht, en ving zelfs zo nu en dan ook de andere kinderen even op. Niet omdat dit laatste nu echt noodzakelijk was, maar omdat het voor hen ook weleens leuk was om onverdeeld de aandacht te krijgen van een ander, terwijl er feitelijk toch niets aan de hand is met je.