fuenmayorr568

· 11 Jul 2021

Follow Following

Judas Iskariot

#spiritualiteit
Judas Iscariot wordt meestal om één ding herinnerd: zijn verraad aan Jezus. Hij was een van de twaalf discipelen die bij Jezus leefde en hem drie jaar volgde. Hij was getuige van Jezus' bediening, Zijn leringen en Zijn vele wonderen. Hij was de penningmeester van de groep en gebruikte deze vertrouwenspositie om hun middelen te stelen (Johannes 12:6).

Judas was destijds een algemene naam, en er zijn nog andere Judas genoemd in het Nieuwe Testament. Een van de andere discipelen werd ook Judas genoemd (Johannes 14:22), en een andere was een van Jezus' halfbroers (Marcus 6:3). Om onderscheid te maken, verwijzen Johannes 6:71 en Johannes 13:26 naar „Judas, zoon van Simon Iscariot” om te verwijzen naar Judas, de verrader van Christus.

Wetenschappers hebben verschillende ideeën over de oorsprong van de achternaam. Een daarvan is dat Iscariot verwijst naar Queriot, een regio of stad in Judea. Een ander idee is dat de achternaam verwijst naar huurmoordenaars, een groep moordenaars onder de rebellenjoden.

De mogelijke associatie met de huurmoordenaars maakt interessante speculatie mogelijk over de motieven van Judas voor zijn verraad, hoewel het feit dat hij een bewuste keuze maakte om Jezus te verraden (Lucas 22:48) hetzelfde blijft. De achternaam Iscariot is nuttig, vooral omdat het geen twijfel laat over welke Judas verwijst.

Hier zijn enkele feiten die we afleiden uit de belangrijkste verzen over Judas en zijn verraad:

Geld was belangrijk voor Judas. Zoals eerder vermeld, was hij een dief, en volgens Matteüs 26:14-15 betaalden de overpriesters hem „dertig stukjes zilver” om de Heer te verraden.

Jezus wist vanaf het begin wat Judas Iskariot zou doen. Jezus zei tegen zijn discipelen: „Heb ik jullie niet twaalf gekozen en één van jullie is een duivel?” (Johannes 6:70). En tijdens het Laatste Avondmaal voorspelde Jezus zijn verraad en identificeerde hij de verrader: „Jezus antwoordde: „Wie ik ook nat brood geef, dat is. En toen hij het brood bevochtigde, gaf hij het aan Judas Iscariot, zoon van Simon” (Johannes 13:26).

Jezus zei dat Judas Iskariot niet „schoon” was; dat wil zeggen, hij werd niet wedergeboren en zijn zonden werden niet vergeven (Johannes 13:10-11). Judas was zelfs gemachtigd om te doen wat hij voor de duivel zelf deed: „En na de beet [die Jezus hem had gegeven], ging Satan hem binnen” (Johannes 13:27).

De andere discipelen hadden geen idee dat Judas Iskariot verraderlijke gedachten hield. Toen Jezus een verrader in hun midden noemde, maakten de andere discipelen zich zorgen dat zij de ontrouw waren (Johannes 13:22). Niemand vermoedde Judas. Hij was een vertrouwd lid van de twaalf. Zelfs toen Jezus tegen Judas zei: „Wat je gaat doen, doe het eerder” (Johannes 13:27), en Judas kwam naar buiten, dachten degenen die aan tafel stonden gewoon dat Judas was gestuurd om meer voedsel te kopen of iets aan de armen te geven (verzen 28-29).

Judas Iscariot verraadde de Heer met een kus, perfect verenigbaar met zijn brutale hypocrisie (Lucas 22:47-48). Na zijn afschuwelijke daad te hebben gepleegd, gaf Judas „berouw de dertig zilverstukken terug aan de overpriesters en ouderlingen” (Matteüs 27:3). We kunnen echter leren dat berouw niet gelijk is aan berouw; in plaats van de schade te herstellen of om vergeving te vragen, ging hij „naar buiten en ging en hangde zichzelf” (Matteüs 27:5).

Judas Iskariot vervulde de profetie van Psalm 41:9: „Zelfs de man van mijn vrede, die ik vertrouwde, die van mijn brood at, heeft de calcanar tegen mij opgewekt” (vgl. Johannes 13:18). Judas was echter volledig verantwoordelijk voor zijn daden. Jezus zei: „De Zoon des Mensen gaat naar de waarheid, zoals het over hem is geschreven, maar wee aan die man aan wie de Mensenzoon wordt gegeven.! Nou, het was voor die man om niet geboren te zijn” (Matteüs 26:24).

Matteüs 27:6-8 zegt dat de overpriesters het „bloedgeld” van Judas namen en een veld van de pottenbakker kochten als een plek om buitenlanders te begraven (aldus de profetie van Zacharia 11:12-13 vervulden). Handelingen 1:18-19 volgt het verhaal van wat er gebeurde na de dood van Judas en geeft aanvullende informatie. Lucas meldt dat, „met het loon van zijn ongerechtigheid, hij een veld verwierf en op zijn hoofd viel, dat het doormidden barstte en al zijn ingewanden werden uitgestort. En het was berucht aan alle inwoners van Jeruzalem, zodat het veld in hun eigen taal wordt genoemd, Aceldama, wat Field of Blood betekent”. Het bijkomende detail dat we van Luke leren is dat, nadat Judas zichzelf had opgehangen, zijn dode lichaam in hetzelfde veld viel dat hij kreeg met zijn slecht verkregen winsten.

Gezien de nabijheid van Judas tot Jezus tijdens de drie jaar van bediening, is het moeilijk voor te stellen hoe hij verder kan gaan met dat verraad. Het verhaal van Judas leert ons om ons te beschermen tegen kleine en geleidelijke gebreken die kracht en kracht krijgen in ons leven en die de deur kunnen openen voor meer dodelijke invloeden. Zijn verhaal herinnert er ook aan dat schijn misleidend kan zijn. Jezus leerde: „Velen zullen op die dag tegen mij zeggen: „Heer, Heer, profeteren wij niet in uw naam, en in uw naam drijven wij demonen uit, en in uw naam hebben we vele wonderen gedaan.? En dan zal ik u verklaren: „Ik heb jullie nooit ontmoet; wend me af, doeners van het kwaad” (Matteüs 7:22-23).