Fragment uit mijn boek: Koppzorgen

Zachtjes werd er ineens op de deur van mijn slaapkamer geklopt. Ik besloot ernaartoe te lopen en te kijken wie er zo geheimzinnig deed. Papa stond voor de deur en hij keek me niet aan. Hij keek verslagen naar de grond en Lianne stond achter hem. Woorden waren niet nodig om mij te vertellen wat er aan de hand was. Meteen wist ik het. Ik keek papa aan en vroeg hem ijzig: ‘Nee toch, papa? Nee toch?!’ Hij keek op en met een subtiel knikje wist hij me te vertellen dat mijn grootste angst was uitgekomen. Mama was er niet meer! Mijn knieën voelden slap en ik zakte door mijn benen. Als verlamd zat ik in elkaar gedoken op de vloer. In een enkele seconde lag mijn leven ineens overhoop. Ik was in één klap lamgeslagen. Even niet meer in staat om iets te doen. Ik kon alleen maar op de vloer blijven liggen en hartverscheurend huilen. Nooit eerder had ik in luttele seconden zoveel pijn door mijn lichaam voelen gaan. 

Maurice was zich wezenloos geschrokken. Hij kwam hurkend naast me zitten en keek mijn vader vragend aan. Met een trillende stem vroeg hij om uitleg. Ik wilde papa die besparen omdat ik wist dat het hem op zou breken en vertelde Maurice wat er gaande was. Ik was de eerste die uitsprak wat iedereen zonder woorden al wist: ‘Mama is overleden, Maurice, en ze heeft het zelf gedaan!’ Maurice streek naast me neer op de grond en probeerde me te troosten. Maar niets kon me op dat moment troosten. Alles deed zeer. Iedere aanraking, iedere ademhaling, iedere gedachte, ieder geluid…..het deed intens veel pijn! ‘Ze heeft het gewoon gedaan! Ze heeft het echt gedaan! Ze had me beloofd het niet te doen en ze deed het toch!’ Het drong keihard door en toch ook weer niet. Ik had haar niet meer gebeld, terwijl ik me dat zo had voorgenomen. Waarom had ik nou niet gebeld?! Allerhande gedachten spookten door mijn hoofd, maar er was niets waardoor de pijn draaglijker werd. Die eerste momenten gingen als een waas aan mij voorbij en tegelijkertijd kroop de tijd en ging alles in slow motion. Binnen een paar uur na het nieuws was ik leeg. Compleet leeg.

Wat zou ik mijn krachten nog nodig hebben! Er moesten dingen geregeld worden. De volgende dag gingen we naar de woning van mijn moeder. Ze bleek een brief achter te hebben gelaten. Ik wilde nog even niet denken aan wat daarin zou staan of hoe ze er een einde aan had gemaakt. Hoe alleen en eenzaam ze was geweest in haar lijden. Ik wilde het nu niet weten, ik wilde en kon er niet aan denken! Want het deed pijn, zo veel pijn! Ik probeerde deze gedachten van me af te schuiven. Die waren voor een later moment. Nu was het tijd om te gaan slapen. Het avondje uit werd verruild voor lepeltje lepeltje met Maurice. Normaal gesproken moest ik daar niets van hebben, maar deze nacht wilde ik vastgehouden worden en geen seconde alleen zijn. 

www.boekenbestellen.nl
 www.bol.com 
www.bruna.nl 
www.libris.nl 
Hier is een directe link waar je een review kunt schrijven:
Review schrijven