K*nker kanker, deel XVII Bye bye 2019

Nou 2019... You've been a little bitch! En toch ook weer niet. Super irritant dus. Als ik terug denk aan begin van het jaar, dan weet ik nog hoe ik in de war was. Net de diagnose gehoord en compleet van de wereld. Ik wist niet wat mij allemaal te wachten stond. En nu dat ik terug kijk, dan zie ik dat het een enorme achtbaan is geweest. Een mooie reis achter de rug, een compleet nieuwe familie er bij , maar ook een uitzaaiing in mijn hoofd en voor het eerst bestraald. Ik krijg vaak te horen dat mensen mij zo positief vinden en sterk. Je hebt vast wel eens zo'n bericht voorbij zien komen op facebook, een tekst die zegt je weet pas hoe sterk je bent, als dat van je gevraagd wordt. Of zoiets geloof ik. Er is geen keuze namelijk. Want wat is het alternatief!? Niet sterk zijn!? En dan, wat gebeurd er dan. Dan zit je thuis, doe je niets en heb je medelijden met jezelf. En dat levert gewoon niets op. Dus sterk zijn hoort er gewoon bij. Maar soms, heel soms dan glij je toch even in een dipje. Gewoon omdat je merkt dat je als mens ook anders bent dan aan het begin van het jaar. Dat hoort bij terugkijken, je ziet de veranderingen. En ik ben wel blij met wie ik als persoon aan het worden ben. Ik denk dat ik wel wat aardiger ben geworden, zeker gevoeliger.

Maar als ik terug kijk dan zie ik vooral de redenen waarom ik zo sterk kan zijn. En dat komt door de mensen op wie ik mag steunen als ik naar het ziekenhuis moet of een diagnose moet aanhoren. Het zijn de mensen bij wie ik durf te huilen en mezelf durf te laten zien. Aan wie ik durf te vertellen dat ik het even allemaal niet meer leuk vind. Bij wie ik durf te huilen omdat ik keer op keer slecht nieuws te verwerken krijg. Zij zijn er altijd en trekken mij weer uit deze bui. Ik zou niet zonder hen kunnen. Ik zou niet half zo positief of sterk kunnen zijn, als zij geen onderdeel zouden zijn van mijn support systeem. Dus in deze laatste blog van het jaar een ode aan hen!

Bianca, mijn steun en toeverlaat. Ze gaat met mij mee naar alle afspraken. Ze steunt mij als ik er doorheen zit. Ik kan haar altijd bellen, want ze kent mij. Ze weet hoe ik denk en waar ik bang voor ben. Ook als ik onzin zit te praten, dan zal ze het niet direct zeggen maar ze prikt er doorheen. Dus ik doe het niet meer. Ik ken haar al een hele tijd en ze heeft dit pad al een keer bewandeld met iemand die ook behoorlijk belangrijk voor haar was. Ik wilde haar daar voor beschermen. Ik wilde in het begin haar niet belasten met nog een keer zo'n traject. Maar ik kan gewoon niet zonder haar. Ze is lief, betrouwbaar en ongelofelijk sterk. We zijn naar Suriname geweest het afgelopen jaar en ik had dat echt met niemand anders willen doen dan met haar. Lieve Bianca, dank je wel voor je steun en je liefde.

Brigitte, my sister from another mister! Iedereen, echt iedereen heeft een Brigitte nodig om je meest donkere en zwarte humor mee te delen. Om op te bellen en te schelden en helemaal los te gaan op alles wat je dwars zit. Om zo weer te kunnen lachen tegen het leven en alles wat er op je pad gesmeten wordt. Je hoeft je niet in te houden, want je weet dat ze reageert met dezelfde woorden. Dat duistere stemmetje wat we allemaal hebben, wat je eigenlijk nooit hardop uit kan spreken, kan bij haar. En andersom. Ik meen het serieus dat ik 2019 niet had mee kunnen maken zonder 2016 en 2017 haar in mijn leven te hebben gehad. Mogen wij nog maar vaak elkaar bellen, helemaal uit ons plaat gaan en de wereld vervloeken. Er is niemand met wie ik dat liever doe dan met jou!

Angelique en Natalia, mijn lieve oud collega's die inmiddels mijn allerliefste vriendinnen zijn geworden. Ik houd echt oprecht van jullie. Jullie zijn the sunshine in my life! Maar echt! Ik kijk er iedere maand weer naar uit om met jullie af te spreken. We hebben zo veel lol en lachen zo veel. Jullie zijn zulke mooie vrouwen, uiterlijk maar ook innerlijk. Ik ben zo dankbaar dat ik jullie heb leren kennen. En dat we nog steeds contact hebben met elkaar, ondanks de struggles in onze eigen levens. Als ik aan jullie denk dan krijg ik een lach op mijn gezicht. Mijn engeltjes! Blijf voor altijd dicht bij mij en laat mij nooit meer los. Dat zou ik niet overleven.