Het heeft even geduurd voor ik weer een blog online heb gezet, maar ik vond even geen inspiratie. Ik wil niet de hele tijd zeuren en dat gevoel had ik steeds als ik wilde gaan schrijven. Ik kan overigens op dit moment niet beloven dat ik niet ga zeuren, want ik had net een huilbui en besloot toen toch een blog te gaan schrijven. Ik denk toch dat het handig is als ik regelmatig mijn hart lucht. Helaas kan dat niet altijd met leuke dingen. Al valt het misschien wel mee hoor. En moet ik ook trouw blijven aan de reden van deze blog en dat is mijn hart lucht om mijn emoties te delen en er niet mee rond te blijven lopen.

De afgelopen periode gaat het voor mij een beetje tussen hoofd en lichaam. In mijn hoofd gaat het goed. Ik voel me goed en ben scherp. Ik merk alleen dat mijn lichaam niet mee werkt. Ik ben heel erg stijf en heb last van mijn gewrichten. Het doet niet altijd pijn maar ik ben ontzettend moeilijk vooruit te krijgen. Lopen gaat ontzettend moeilijk. Als ik in bed lig en ik wil mijn omdraaien dan duurt dat vijf minuten. Hijgen en puffen. Het is vreselijk. En dan soms heb ik pijn vanuit mijn rug. En dan kan ik helemaal niets meer. Ik kan me alleen maar omdraaien met behulp van de beugel boven mijn bed. Je word er zo moe van. En dan nog maar te zwijgen over de spanningspijnen die ik heb. Dat is het beste te vergelijken met van die elektronische stoten die je kan gebruiken om je spieren te trainen. Alleen jij hebt geen controle over wanneer je het voelt en hoe heftig. Meestal gaat het van 0 naar 10. Dan schreeuw ik het uit van de pijn. Soms gaat het, soms word ik schreeuwend wakker omdat ik het voel. Ik word er gek van. Ze gaan iets onderzoeken in mijn bloed, maar dat is pas over twee weken, dus misschien ga ik maandag maar even bellen om toch iets sneller geholpen te worden. Ik voel me als een oud persoon. Ik schuifel door het huis. Ik kan niet meer echt goed lopen. De trap op is een drama. En dan toch hoor ik mezelf zeggen, nou het gaat vandaag wel goed. Want dat houd in dat ik geen pijn heb, maar verder niets kan. Ik word er zo verdrietig van. Ik wil nog van alles doen. Ik ga eerdaags een weekend weg met vriendinnen. Het zweet breekt me al uit. Ik weet niet eens of ik me kan omdraaien in bed. Ik dacht heerlijk een ligbad, maar dat gaat natuurlijk helemaal niet. Genieten van de natuurlijk door een wandeling, ikke niet. Met een beetje mazzel zit ik daar op de bank en schreeuw ik de boel niet bij elkaar van de spanningspijnen. #K *nkerkanker

Maar als ik mezelf een beetje push, dan ben ik net als afgelopen dinsdag weer in staat om aanwezig te zijn bij een workshop van Tell to inspire. Het lukt mij om weer mijn verhaal te vertellen. Ik krijg complimenten en ook weer inspiratie voor de volgende keer. Een uur daarvoor lag ik nog op bed, maar het is me gelukt! En ik ben ontzettend trots op mezelf. 4 februari is het Wereld kanker dag en dan word mijn verhaal geplaatst in Wendy online. Ook daar ben ik trots op. Het zijn mooie momenten om mee te maken.
In februari doe ik nog een workshop. In het inloophuis zijn we een nieuwe groep gestart die zich bezig gaat houden met het maken van producten. Ik kijk daar enorm naar uit en besef me dat ik dan aanwezig ben en doe wat ik moet doen. Dus het is niet alleen maar kommer en kwel. En het allerbelangrijkste, mijn uitslagen waren de afgelopen paar keer best wel goed. Mijn nierfunctie is nog nooit zo goed geweest, de tumormarkers waren gedaald, het spuiten van EPO gaat nog goed. Dus ik mag best wel even blij zijn. De bestraling is geen pretje, maar de 2e keer was minder erg.

Ik moet alleen leren om de kleine dingetjes voor mezelf ook belangrijk te maken. Dus uitzoeken of ik eerder getest kan worden wat betreft de spanningspijn. Maar ook bij de fysiotherapeut langs voor massages van mijn rug. Ik weet dat ik een ander bed moet aanschaffen, want het matras van het bed van de thuiszorg is te dun. Ook niet goed voor mijn rug. Dus dat word het aandachtspunt voor de aankomende week. De huilbui van net was dus even nodig om alles weer even in perspectief te plaatsen. Even mezelf laten weten dat ik nu weer even heel duidelijk moet focussen op mezelf en er voor zorgen dat ik goed kan rusten, zodat ik het maximale er aan doe om mijn dag goed te starten. Soms kan ik het gevoel van het schrijven van een blog niet onderdrukken, nu weet ik weer precies waarom! En ook omdat ik weet dat ik weer wat lieve en mooie reacties zal krijgen. En die doen mij altijd goed. Liefs! x

Loading full article...