Wat nou als het leven je niet meer toelacht? Hoe ga je daar mee om? Ik ondervind aan den lijve nu wat het met je doet. Je wordt keihard op de feiten gedrukt. Toen ik naar het ziekenhuis ging, dacht ik voor een standaard controle te gaan. Mijn oncoloog zei dat hij toch nog niet alle uitslagen binnen had, dus ik zou de volgende dag daar over gebeld worden. Toen de volgende dag mijn telefoon ging, was ik nog steeds rustig. En gelukkig waren de normale waardes die wij doornemen ook goed. Maar ze hadden ook iets aan mijn lever waarden gezien. Die waren verdubbeld en dat gaf zorgen. Ze wilden dat ik voor een CT scan naar het ziekenhuis ging. Ik heb mezelf inmiddels aangeleerd me niet druk te maken tot ik zekerheid heb. Maar laten we eerlijk zijn, dit soort nieuws komt iedere keer weer als een donderslag bij heldere hemel. Je voelt het namelijk niet aankomen. Tot die tijd hebben we het nooit over mijn lever gehad. Tuurlijk weet ik dat de kanker overal zit, dus ook in mijn lever. Maar toch was ik verbaasd dat ik me nu ook zorgen moet maken over mijn lever.

De CT-scan was geen pretje. Ik kan gewoon niet goed liggen op zo'n klein plankje. Mijn benen vallen naar buiten en ik heb daar geen controle over. Gelukkig was er wel een lift, want ze waren even van plan mij met een aantal mensen op te tillen. Dat leek mij een heel slecht plan. Gelukkig duurt deze scan niet zo lang en was ik na tien minuten alweer klaar. En dan begint het lange wachten op de uitslag. Op maandag was de scan en woensdag de uitslag. Die tijd ertussen is moeilijk. Ik kan en mag niet bij de pakken gaan neer zitten. Ik probeer positief te denken. Alles wat maar helpt om op een of andere manier de uitkomst positief over te beïnvloeden.

Ik merk dat ik op woensdag ontzettend gespannen ben. Ik ga op weg naar het ziekenhuis voor de uitslag. En nog steeds gaan alleen positieve gedachten door mijn hoofd. Mijn oncoloog is eerlijk en recht voor zijn raap. Hij geeft aan dat de uitzaaiingen in mijn lever actief zijn, maar ook in mijn longen en in mijn botten. Hij vraagt hoe ik me voel. Nou ja door dit nieuws baal ik wel even, maar verder voel ik me wel goed. Hij zegt wil je nog doorvechten of ben je klaar? Ik schrik van zijn vraag. Hoezo klaar? Moet ik het opgeven dan? Ik zeg tegen hem dat mijn hoofd nog lang niet zo ver is om te stoppen. Dat zou voelen als opgeven. En ik geef niet op. Maar wat houdt doorvechten in? Dan gaan we over op chemo per infuus. We starten met wekelijks een kuur en dan 1 rustweek. Na 12 weken een nieuwe CT-scan om te zien hoe het er dan voorstaat. En als we niets doen? Dan is het een aflopende zaak. Dan kan je ziek worden, dan geven we je morfine om je zo comfortabel mogelijk te houden, maar uiteindelijk houdt het op. Ik weet niet over wat voor tijdsbestek we dan praten. En met chemo kunnen we het eventueel stabiel krijgen? Ja, dat is wel de bedoeling. Het valt ook te bezien hoe je erop reageert.
De oncoloog loopt even weg. En ik zeg tegen Bianca, ik kan toch niet opgeven? Dan ga ik me schuldig voelen. Maar in hoeverre ben ik nog realistisch? Wil ik met mijn hoofd niet veel te veel en ben ik niet veel te positief? Geeft mijn lichaam niet aan dat het klaar is!? Bianca zegt, dat zij mij niet kent als een opgever en dat ik nog niet op dat punt ben. Ik ben het met haar eens. En als de oncoloog terug is dan zeg ik dat ik ga doorvechten. Ik kies voor de chemo. Ik krijg te horen dat ze zo snel mogelijk gaan starten. Ik krijg een kastje geplaatst waardoor ze mij niet iedere keer hoeven te prikken. Daar word ik nog over gebeld. En daarna starten we de chemo. Ik vraag of ik mijn haar ga verliezen. Ja. Maar er is een nieuwe techniek die bij deze chemo kan. Hoofdhuidkoeling. Ik kies ook daarvoor. Als ik mijn haar kan behouden dan wil ik een poging wagen.

Als ik eenmaal in mijn bed lig stort ik volledig in. Ik ben zo verdrietig en voel me zo eenzaam. Ik weet dat ik deze weg moet bewandelen, maar het is zo veel op dit moment. Ik denk aan de zorgwoning waar ik eventueel geplaatst kan worden. Hoe ga ik dat allemaal regelen. Zolang ik in het revalidatiecentrum zit moet ik blijven werken aan mijn herstel. Ik voel me verloren en weet niet goed wat ik met al mijn emoties aan moet. Ik zet mijn muziek op en probeer in slaap te vallen.

Nog meer dan daarvoor besef ik me dat ik in de reservetijd van mijn leven bevind. En helaas meer richting het einde dan het begin. Het is een vreemd gevoel om je dat te realiseren. De wereld draait wel door, maar ik wil er nog niet mee stoppen. Dus ik maak afspraken voor de nabije toekomst. Ik stort me op het opschrijven van mijn nieuwe verhaal, wat ik 25 september in Den Haag ga vertellen. Ik heb iets nodig om naar uit te kijken. Ik wil blijven bijdragen aan de wereld. Ik ben gewoon nog niet klaar.

Ondanks dat ik iedere dag wel een instort momentje heb, blijf ik toch aan de positieve dingen denken. Iedere dag is er eentje. Ik probeer vooruit te kijken en toch afspraken te maken. Ook met vrienden. Mijn normale gedrag is mensen buiten sluiten en dit zelf te verwerken, maar ik probeer daar ook anders mee om te gaan. Ik ben nog steeds van plan weer te kunnen staan en zelfs te lopen. Dus ook daar doe ik alles voor. Ook al krijg ik maar een glimpje van mijn oude leven terug. Daar zou ik al zo gelukkig van worden. Dus ik blijf daarnaar streven. Mijn eerste uitdaging is dan dus ook 25 september op het podium staan in Den Haag. En niet de operatie van aankomende vrijdag, of de chemo volgende week woensdag. Dat zijn taken die ik moet uitvoeren om de 25ste er te kunnen staan. En aangezien ik dat wil dan onderga ik dat zo goed als ik maar kan. Ik hoop dan ook dat ik vele van jullie zie de 25ste.
#k *nkerkanker

Loading full article...