8
Weer een nieuwe uitdaging op mijn pad. Ik verlaat de Jacobskliniek en ga ik naar huis Ter Hagen in Driehuis. Ik heb daar een soort van aanleunwoning waar ik mijn eigen wereldje kan creëren. Mijn vriendinnen zijn druk bezig geweest om er een leuke kamer van te maken, zodat ik me zo veel mogelijk op mijn gemak zal voelen.
Maar het houdt ook in dat ik wegga uit de Jacobskliniek. Ik ben hier vanaf mei geweest en toch wel gewend aan mijn kamertje. En vooral de mensen die mij hier hebben geholpen. Ik ben ze zeer dankbaar, omdat ze mij ook waardevolle lessen hebben geleerd. Degene met wie ik direct overhoop lag was Kitty. Ze was in mijn ogen veel te streng dus ik ging daar direct tegenin. Maar naar verloop van tijd liet ze mij in zien dat ik daar niet voor haar zat, maar voor mezelf. En als ze mij hard aanpakte dan was dat om mij uit te dagen en niet lastig te vallen. Door haar manier van doen werd ik ook steeds zelfstandiger.
Mijn revalidatiecoaches Ria en Babette hebben mij ook geholpen. Ria was er altijd om mij te troosten en door moeilijke tijden heen te slepen. Ik kon altijd mijn verhaal bij haar kwijt. Ze had altijd tijd voor mij, maar liet mij ook nadenken tijdens het huilen waarom ik het niet van me af kon zetten. Wat voelde ik nou precies. Babette leerde mij dat ik erg gebaat ben bij duidelijkheid en structuur. Bij haar is het zwart of wit, maar zeker niet grijs. Al kan je overal over praten. Afspraken maken en je daaraan houden. Dat werkt voor mij heel goed.
Mayra is degene die als eerste mijn muren omvergooide. Ze nam me mee naar buiten terwijl ik dat niet wilde en stelde mij voor aan andere bewoners. Mijn wereld werd groter door haar. En ik dankzij haar een hele leuke tijd gehad met sommige bewoners. Ze werkte niet altijd op mijn afdeling maar nam altijd de tijd om langs te komen. Ze gaf mij aandacht en super lieve cadeautjes. Ik voelde me als mens enorm gewaardeerd door haar.
Rayda is de meest lieve, maar straight to the point verpleegkundige die ik heb meegemaakt. Als ik haar stem hoorde dan keek ik snel of mijn kamer een beetje opgeruimd was.
Meestal niet en daar maakte ze dan ook een opmerking over. Ze stimuleerde mij om meer voor mezelf op te komen en ook om eerlijk te blijven. Als ik zelf iets kan dan zelf doen, anders hulp vragen. Zorgen dat mijn haren gekamd waren. Ze heeft ze zelfs netjes ingevlochten aangezien ik erbij liep als een zwerver. Ze heeft mij met haar goede zorg geraakt. Altijd netjes maar zo benaderbaar. Een mooi mens.
Monique en Sella voelde een beetje als maatjes. Altijd in voor een goed gesprek en geintje. Ze waren geïnteresseerd in mij als persoon en vroegen door naar mijn verleden. Ik heb met hun gelachen en leuke gesprekken gevoerd. Ze zijn goede verpleegkundigen met het hart op de juiste plek. Ik zal hen zeker missen.
Er zijn natuurlijk heel veel meer verpleegkundigen met wie ik contact heb gehad en bij de een verliep het beter als bij de ander. Maar ik heb een goede tijd gehad in de Jacobskliniek. Zoals ik al zei, ik heb waardevolle lessen geleerd. Maar ik begrijp nu ook hoe zwaar het is om te revalideren. Het is een hele andere wereld. Alles is revalideren. Je begint weer opnieuw en moet zoveel leren. Mensen kijken naar hoe jij je best doet iets te leren. Maar ze zijn ook je cheerteam als het wel lukt. De fysiotherapeuten die je uitdagen om sterker te worden en zelfstandiger te worden. Oefenen tot je niet meer kan, maar het ook niet meer vergeet.
Het zorgteam met ergotherapie, zorgbemiddeling en maatschappelijk werk waren er altijd om mij ook verder te helpen. Ze hebben mij vooral verder op weg geholpen. En de weg na de Jacobskliniek duidelijk gemaakt. Gezocht naar een goede woonruimte. Ervoor gezorgd dat de overdracht goed zal verlopen. Ook tussendoor kon ik altijd een beroep doen op hen expertise.
Ik heb het afscheid een beetje verspreidt over een paar dagen. Een kaartje geschreven voor de verpleegkundigen en ze persoonlijk bedankt voor hun zorg. Ik zal hen niet snel vergeten. Terwijl ik een traantje wegpink en mijn haarband goed doe, dient de volgende uitdaging zich aan. Ik merk dat ik een hele vlecht lostrek van mijn hoofd. Mijn haar begint uit te vallen. Ik schrik en een huilbui overvalt me. Maar eerst moet ik verhuizen...
#k *nkerkanker
