Toen ik opgenomen werd, had ik last van stemmen.
Stemmen horen is best een raar iets. Het begon als een vaag gefluister op straat. Wat groeide in een wat harder duidelijker gefluister in huis.
Het stak voornamelijk de kop op als Jimi op school was of op bed lag. Dan was namelijk mij afleiding weg.
Ik ben wat naar die zolder gelopen om te kijken wie daar zat. Zodra ik daar dan was hoorde ik het weer beneden.
Een oneindig van boven naar beneden rennen werd het. Wat uiteindelijk resulteerde in de angst dat ze (wie ze dan ook waren?) Jimi snachts kwamen stelen.
Die angst vergeet ik nooit meer.
Toen ik eenmaal opgenomen was en steeds meer tot mijzelf kwam, kwam
Ik er achter dat dit gefluister werd getriggert door het ventilatie systeem wat ik heb in huis. Aangezien ik dit niet in mn oude huis had was t een geluid wat ik niet kende.
Bij thuiskomst ging dan ook gelijk die stekker er uit zodat ik dit geluid niet meer hoefde te horen.
Dat is nu vier jaar geleden. Door medicatie en gesprekken met een ervaringsdeskundige tijdens mijn opname zijn de stemmen 99% van de tijd niet meer aanwezig.
Een maand geleden bedacht ik mij dat het wel weer eens tijd werd om dat ventilatie systeem aan te zetten. En dat was een behoorlijk dingetje voor mij.
Want die Angst die ik heb gevoeld wil ik echt nooit meer mee maken.
Maar aan de andere kant wil ik ook niet meer dat de Angst voor de Angst mijn leven regeert.
Ondertussen staat het apparaat nu al zo’n vier weken aan. En op één moment na dat ik een raar geluid hoorde heb ik totaal geen last gehad.
Weer een stap verder in de goede richting en weer iets waar ik enorm trots op kan zijn.
