Het was ochtend, de geluiden op de gang verraadde het begin van de dag. De vroege dienst was binnen en hier en daar schuivelde iemand over de gang. Waarschijnlijk onderweg naar een bakje koffie en een peuk.
Ik zat op t randje van mn bed en keek door het raam naar de lege tuin.
Kijken.... Ach ik staarde meer een beetje voor me uit.
Tranen, liters tranen. Stromend over mijn wangen via mn nek zo mn shirt in. Het gutste letterlijk uit mn hoofd. Een golf van intense pijn en verdriet was voelbaar vanaf mijn tenen tot mn kruin. Mijn huid deed zeer en mijn hele lichaam rilde zonder t koud te hebben.
"Het kon niet waar zijn. Het idee alleen al...
Hoe kon mij dit nou gebeuren. Ben ik dan echt zó ver weg geweest. Heeft het dan echt allemaal alleen maar in mijn hoofd afgespeeld.."
Gebeurtenissen en conclusies .. Keiharde conclusies, hadden de plaats ingenomen van alles waarin ik al jaren op vertrouwde.
Conclusies, waardoor mijn herinneringen ineens niet meer zo zeker voelde.
Het was een ravage in mijn hoofd.
In stilte incasseerde ik de realiteit...
Het was de verhuizing 10 weken voor mijn opname wat mij uiteindelijk nekte en mij over een rand heeft geduwd.
Die flinterdunne lijn tussen hulpverlener en client.
Die lijn tussen zin en waanzin.
Slaapgebrek, chaos en stress. Het afscheid nemen van die plek waar ik een thuis had met de papa en waar de kleine man zijn eerste stapjes deed.
Het was ook daar waar mijn realiteit al minder begon te passen in die van de wereld.
Achterdocht, paranoidegedachtes en complottheorien deden heel sluw hun intrede in mijn brein.
Dat zorgde voor twijfel in alles wat ik zag, dacht te zien of hoe ik een situatie intreperteerde.
Zo reageerde ik ook op de mensen om me heen. Ik was een lopende brok spanning.
En uiteindelijk liepen die spanningen dan zo op dat ze eindigden in eindeloze ruzies.
Vermoeid, uitgeput maar vol strijd raasde ik dan ook door de dagen, weken en maanden...
Aansluiting met de wereld om me heen had ik niet meer. Ik stond er buiten. Wanneer ik sociale verplichtingen had zoals bezoek, werken of een simpele boodschap, stond het huilen mij nader dan het lachen.
Uiteindelijk ging de papa ergens anders wonen om door afstand rust te creeeren. Schoonfamilie sloten de deur, verklaarde mij person non grata en vrienden waren voor mij de likes op fb geworden.
Mijn sociale wereldje werd steeds kleiner. Ik had mensen weggejaagd. Of het contact zo afgehouden dat mensen het opgaven.
Alles glipte meer en meer door mijn vingers en houvast was ver te zoeken.
Eenzaam tot op het bot kroop ik op het laatst de dag door. Alles was kapot en op.
Het was dan ook zeker de beste beslissing ooit geweest om dicht bij mijn familie te gaan wonen om zo toch ergens de veiligheid op te zoeken.
Die verhuizing was een aaneenschakeling van wakker zijn, teleurstelling, angst en boosheid.
Toen de kleine man en ik dan ook eindelijk in ons nieuwe mooie huisje woonde, kon het niet anders dan snel bergafwaarts gaan.
En afgelopen nacht was het ineens tot me doorgedrongen. Veel situaties waarvan ik dacht de waarheid in handen te hebben, bleken helemaal niet zo zwart wit te zijn als dat ik al die jaren dacht. Ik was best verward en daardoor onredelijk. Ik had hierdoor dan ook veel kapot gemaakt.
Daar zat ik dan op het randje van mijn bed. Huilend. Omdat het allemaal zo anders had kunnen gaan als ik simpelweg mijn hoofd er bij gehouden had.
Ik kijk om mij heen en zie mijn kant van de kamer. Mijn Ziekenhuis kamer. En ik besef me dat ik hier niet voor niets ben. Ergens wist ik dat ik hier achter moest komen. Ik wist dat het niet goed met mij ging en dat er iets moest veranderen. Iets... maar wat dat drong die nacht pas tot mij door. En ondanks het intense verdriet, ondanks die enorme desillusie voelde ik: "Het is goed zo".
Ik stap uit bed en loop naar de woonkamer.
Voor een bakje koffie en een peuk.
