Oktober 2016

Het is alweer twee jaar geleden dat de kleine man en ik zijn verhuisd. En ik kijk terug op een bewogen twee jaar.

De drie maanden hel in het nieuwe huis voor mijn opname. De opname zelf van 15 weken en de behandelingen nadien. Ik volg nu de depressie behandeling en ervaar de dagen soms nog als een grote strijd.T

wee weken geleden heb ik voor het eerst de DVD gekeken van de crematie van mijn vader. Ik had het gevoel dat het mij een stukje verder kon helpen in het verwerken van dit alles.Ik schrok toen ik mijzelf op de beelden zag. Ik zag een Kaat die ik niet meer was. Het voelde alsof ik naar mijzelf keek van een heel leven terug. Ik was niet meer de vrouw die ik daar zag. Ik voelde een enorme afstand met diegene die daar een toespraak hield en ervaarde totaal geen verbintenis met die persoon.

Ik schrok en vraag me sindsdien af of ik überhaupt nog wel de Kaat van toen kan worden. Stond die Kaat beter in het leven dan nu? Ik had m’n leven in Goes, mijn baan en een andere relatie met de mensen om mij heen.Wetend dat het leven toen ook al ingewikkeld en moeilijk was en dat ik ook niet altijd in de realiteit stond

Loading full article...