resume

Oktober 2016

Het is alweer twee jaar geleden dat de kleine man en ik zijn verhuisd. En ik kijk terug op een bewogen twee jaar.

De drie maanden hel in het nieuwe huis voor mijn opname. De opname zelf van 15 weken en de behandelingen nadien. Ik volg nu de depressie behandeling en ervaar de dagen soms nog als een grote strijd.T

wee weken geleden heb ik voor het eerst de DVD gekeken van de crematie van mijn vader. Ik had het gevoel dat het mij een stukje verder kon helpen in het verwerken van dit alles.Ik schrok toen ik mijzelf op de beelden zag. Ik zag een Kaat die ik niet meer was. Het voelde alsof ik naar mijzelf keek van een heel leven terug. Ik was niet meer de vrouw die ik daar zag. Ik voelde een enorme afstand met diegene die daar een toespraak hield en ervaarde totaal geen verbintenis met die persoon.

Ik schrok en vraag me sindsdien af of ik überhaupt nog wel de Kaat van toen kan worden. Stond die Kaat beter in het leven dan nu? Ik had m’n leven in Goes, mijn baan en een andere relatie met de mensen om mij heen.Wetend dat het leven toen ook al ingewikkeld en moeilijk was en dat ik ook niet altijd in de realiteit stond

Ik voel me vaak niet mezelf. Wat is er van me geworden in die drie jaar na het overlijden van mijn vader? Want wie ben ik eigenlijk?De reis die ik in mijzelf aan het afleggen ben is nog lang niet ten einde. Maar waar is dat einde dan,. Wanneer ben ik klaar met leren? Wanneer ben ik dan mijzelf? Ik weet het niet want ik weet niet eens wie ik zelf ben.Wie is die Kaat die haar blog schrijft? Wie is die Kaat die ’s ochtends wakker word en ’s avonds weer gaat slapen?

Ziet mijn familie eigenlijk wel dat het beter gaat. Vinden ze wel dat ik ben veranderd?Soms heb ik het idee dat er dingen niet gezegd of verteld worden tegen mij omdat ik misschien eerder verkeerd reageerde op de zaken.Doe ik dat misschien nu nog zo? Of zijn ze bang dat ik weer helemaal uit mijn dak ga, waar ik eerder niet mee om kon gaan.Waarschijnlijk zie ik het gewoon alleen zelf zo. En moet ik mij hier helemaal niet mee bezig houden. En mezelf meer focussen op thuis. Op mijn leven hier met de kleine man.

Ik voel me totaal vervreemd van wie ik dacht te zijn al die jaren. Gaat het eigenlijk wel beter met me? Ik weet het niet.Het naar buiten gaan en het hebben van contact met mensen gaat makkelijker dan eerst. Ik onderneem meer en het kost me niet meer zoveel energie als eerst. Ik geniet steeds meer van het leven en soms betrap ik mijzelf er op dat een dag weer een keer vanzelf gaat.Dus ik zou kunnen zeggen dat het inderdaad de goede kant op gaat.Waarom twijfel ik dan zo?

Het gaat zeker stukken beter met me sinds de verhuizing. En toch voel ik geen verbintenis. Of heb ik er geen vrede mee met wie ik nu ben.Het wisselt erg vaak hoe ik ben en hoe ik mij voel.

Zo vind ik mijzelf geen goede moeder. Ik doe niet meer alle leuke dingen met de kleine man die ik voorheen wel deed of kon. Alles kost me dan veel energie.Wat is eigenlijk een goede moeder? Iemand die van alles kan ondernemen met haar kind en een onuitputtelijke bron van energie heeft? Iemand die altijd leuk is en doet? iemand die altijd haar kind voorop zet en doorgaat ook al kan ze niet meer?

De feestdagen komen er aan en zo ook de dag dat mijn vader drie jaar geleden overleed. Ik voel me dan stil staan in de tijd. Alsof ik vast zit in toen en niet de kracht heb om echt door te gaan.Omdat ik bang ben dat doorgaan met mijn leven betekent dat ik vergeet. Dat wanneer ik al het verdriet en teleurstelling loslaat, het niet bestaan heeft.

Het is druk in mijn hoofd. En terwijl ik dit blog schrijf kom ik er achter dat het onzekerheid is die de boventoon voert.En misschien is onzekerheid helemaal niet zo gek. Ik moet het leven en mijzelf in dit leven op nieuw vinden. Ik moet weer vertrouwen krijgen in de persoon die ik ben.En als ik dat al heb, laat staan de mensen om mij heen. De mensen die dichterbij stonden en alles hebben moeten incasseren.

Mijn wereldje is klein maar wordt wel weer iets groter. Ik verzamel meer mensen om me heen en dat vind ik fijn. Daar ben ik enorm dankbaar voor.Ik schrijf m’n blog waar ik fijne lieve reacties op krijg, die mij goed doen.Op de school van de kleine man wil ik wat meer activiteiten mee doen. Iets wat twee jaar geleden echt niet lukte.Mijn huis komt met kleine stapjes steeds meer af. En ook daar komt dan meer rust in.

Ik wil te snel en te veel. En ik vind het lastig kleine stapjes te nemen en toch de vooruitgang te zien.Dit jaar is bijna ten einde. En het heeft mij meer gebracht dan dat ik ooit had kunnen denken. Dus Kaat twijfel niet zo aan alles. Je doet het goed en het gaat niet sneller dan zoals het gaat.

Lees meer Kaat

psychiatrie

zomers orkaan

Introductiepagina