Nog een paar uurtjes. Zit er met een brok in de keel tegenaan te hikken. Even slikken en weer doorgaan. Beelden schieten voorbij, zowel in mijn hoofd als op afdrukken. We kennen je het best met minder haar en iets meer buik. Op basis van deze foto is het goed te begrijpen dat men vindt dat we op je lijken, een beter woord is er helaas niet voor. We gaan daar ook niet over, al is stilstaan wel het minste dat we kunnen doen.
We hebben er speciaal voor gekozen om geen pak te dragen. Jij vond dat ook maar niets, teveel gedoe, het zat nooit lekker en van uiterlijk vertoon was je sowieso flink wars. De afgelopen dagen zijn vermoeiend en vervelend geweest, in schril contrast met de tijd die jij hebt moeten doden nadat mama je geen gezelschap meer bood. Rustig aan en rap een beetje. Soms zag je het licht, soms verdoofd. Ik begrijp je lusteloosheid, de gezonde tegenzin weer opnieuw te beginnen en zo ja, waarmee. Grappend liet je je dan ontvallen dat je de boel de boel zou laten en de rotzooi zou overlaten aan hen die je zouden overleven. Zo gezond als de ziekte, ook je eigen woorden. Dat het uiteindelijk je hart is geweest, dat klopte voor iedereen om je heen. Niet de suiker, die je noodgedwongen nauwlettend in de peiling hield, niet je overgewicht want draagkrachtig was je tot het bittere eind. De steun van de gelijknamige kousen had je toen al niet meer nodig, en laconiek lachend heb je doktersafspraken nog wat weken verzet. Waarschijnlijk was dit het. Tot straks, als we elkaar nog eenmaal spreken om te proosten op jouw leven.
Graag kijk ik ook even over de uitvaart heen. Het is mooi om te zien dat Ard en ik gebroederlijk de schouders zetten onder de kale boel die achterblijft. Jij had al bepaald dat je gereedschap niet in mjn linkerhanden terecht moest komen en dat weg weg is, hebben we allebei dondersgoed van je begrepen. Het helpt ook om te weten dat het jou echt niets kan schelen. Je bent er toch niet meer.
Toch wel. De trouw- en verlovingsringen zijn aan en in goede handen, wat voor ons nog waarde heeft, bewaren we zorgvuldig en het grootste gedeelte van je verzamelwoede kan inderdaad regelrecht naar de Roteb. De opbrengst van jouw jarenlang en gelukkig leven, brokken, scherven en puntgave parafernalia betekent veel voor ons. Veel werk omdat de woning leeg en bezemschoon moet worden opgeleverd. Veel tranen omdat het pijn doet niet alles te willen of kunnen koesteren. Veel bewondering omdat in alles jouw hand terug te zien is. Veel plezier. Dat ook.
