Hoe kun je je eigen kind niet accepteren?

Als moeder van een transgender hoor ik vaak dat het zo goed is van mij dat ik Tiamo laat zijn wie hij is. Dat heb ik nooit begrepen, want hoewel ik Tiamo zijn leven heb gegeven, is het aan hem om dat in te vullen zoals hij dat goed vindt. Mijn kinderen zijn onlosmakelijk met mij verbonden, voor altijd, welke keuzes ze ook maken in dit leven.

We leven in een tijd me zoveel haat, nijd en moord. Familiedrama's en aanslagen zijn schering en inslag, en om de haverklap schiet iemand een geweer leeg op onschuldige mensen. Juist nu zijn liefde en familiebanden zo belangrijk!

Als ik dan verhalen lees over transgenders die er alleen voor staan, zonder steun van hun familie, die ze juist zo hard nodig hebben, doet me dat pijn. Ik begrijp niet hoe je je eigen kind zo in de steek kunt laten. Is dat misschien omdat die ouders zelf het leven van hun kind al in hadden gevuld, en het kind niet aan hun verwachtingen voldoet? Schamen ze zich voor de omgeving omdat hun kind niet in het geijkte plaatje past en "anders" is?

Wat maakt het in hemelsnaam uit of je kind homo, hetero, bisex, transgender, beperkt, of wat dan ook is? Het blijft JOUW kind. Waarom is de liefde dan niet bij alle ouders onvoorwaardelijk? Is er bij de geboorte een contract opgesteld met bepaalde eisen? Wat geeft je als ouder het recht om grenzen te stellen aan de liefde en steun waar je kind recht op heeft? Waarom heb je anders kinderen gekregen? Om hen te dwingen het leven te leiden wat jij voor hen hebt uitgestippeld? Heb je dit zelf ervaren bij je eigen ouders? Dan zou je toch moeten weten dat die druk groot en oneerlijk is, en het bij je eigen kinderen anders moeten doen.

Waarom is het voor sommige mensen toch zo moeilijk om mensen in hun waarde te laten, ook al leven ze niet zoals jij dat zou doen? Iedereen heeft het recht om zichzelf te zijn!!!