Een aantal jaren geleden werd ik verliefd op een oudere man. Hij scheelde maar liefst 18 jaar met mij, maar dat maakte me niet uit. In de eerste week vielen er al wat dingetjes voor waardoor er alarmbelletjes afgingen in mijn hoofd, maar ik koos ervoor om daar niet naar te luisteren. Ook kreeg ik van veel mensen waarschuwingen. Hij zou niet goed bij zijn hoofd zijn, maar ik wilde het niet horen.

Heel langzaam sloop het erin. Elke keer dacht hij dat ik naar andere mannen keek. Ja, als ik op straat loop en iemand komt me tegemoet, kijk ik die persoon aan. Heel normaal lijkt mij, maar blijkbaar was dat niet zo. Zaten we in de auto, dan begon hij ineens te schreeuwen dat hij wel zag dat ik naar die jongen keek met dat witte petje, terwijl ik helemaal niemand zag met een petje.

Ging ik naar de winkel, dan stond hij ook ineens voor de deur als ik buitenkwam, zogenaamd om een pakje kauwgom te halen. of hij kwam ineens mijn huis binnen rennen en riep dat hij mijn telefoonrekening wilde zien, waarna hij alle nummers na ging bellen. Daarop bekeek ik zijn telefoonrekening, waarop ik zag dat hij gebeld had met sex-clubs. Blijkbaar had hij meer te verbergen dan ik.

Werken kon hij niet, want dan kon hij mij niet in de gaten houden, zei hij. het werd zo erg dat hij 24/7 op mijn lip zat. Zat ik achter de computer, dan kwam hij bij me zitten, want ik zocht vast contact met andere mannen. Elke keer probeerde ik met hem te praten en dan leek het alsof ik eindelijk tot hem doordrong, tot hij 5 minuten later weer een opmerking maakte waaruit bleek dat dat niet zo was. Alsof ik tegen een muur praatte.

Na een aantal maanden hield ik het voor gezien, maar ik mistte hem zo erg dat ik hem terug nam. Hoe stom kun je zijn? Ook mijn kinderen leden eronder, vooral mijn oudste. Als ik boven de was ophing, was hij tegen haar bezig dat hij wel wist dat we hem weg wilden pesten. Hij ging zelfs zo ver dat hij beweerde dat ik mijn scheiding in scene had gezet en iets met hem was begonnen omdat mijn ex en ik zaten te azen op zijn huis. Nu woonde hij 10 deuren van mij af, en we hadden exact hetzelfde huis, maar goed, je moet maar gek zijn.

Op een gegeven moment werd hij in zijn eigen huis in elkaar geslagen door iemand uit de straat, en belandde in het ziekenhuis. Hij wilde mij de sleutel van zijn huis niet geven, want hij vertrouwde me niet. Zelf had hij wel al maanden een sleutel van mijn huis. Zijn minderwaardigheidscomplex was groot, alle mannen waren beter dan hij. Door de mishandeling en de daaropvolgende rechtszaak kon ik hem op dat moment niet in de steek laten. Hij werd helemaal paranoïde, dacht dat zijn belager via het dak het zolderraam binnen zou komen om hem te vermoorden, dus hij sliep beneden op mijn bank en had overal in huis messen verstopt. Ook wilde hij een waakhond. Ik had al een hond, maar er moest een grotere bij, en dat werd Max, een Amerikaanse bulldog met een brede kop. Ik mocht de honden nooit alleen uitlaten, want dan zou ik "mannen" tegen kunnen komen.

Na een aantal maanden werd ik knettergek van hem en van alle ruzies, dus opnieuw verbrak ik de relatie. Omdat Max bij mij bleef en ik moeite had om 2 grote honden tegelijk uit te laten hielp een vriend van de buurman me daarmee. Hij hield Max vast, en ik Faith. Op een gegeven moment fietste hij ineens naast ons en begon allerlei vunzige dingen te zeggen, terwijl hij heel goed wist dat deze man me alleen hielp met de honden. Nota bene met de hond die HIJ zo nodig moest hebben. Ik heb zo staan schreeuwen tegen hem dat hij niet wist hoe snel hij weg moest komen.

De volgende dag hoorde ik op het schoolplein van een moeder dat hij me aan het bespioneren was geweest. Hij had zelfs zijn fiets op de stoep gegooid en was in hun voortuin achter een struik gaan zitten. Dan ben je toch echt wel gestoord. Ik schaamde me rot. Na een tijdje ging ik hem helaas toch weer missen. Wat was ik zwak! Inmiddels was ik mezelf allang kwijt. Als ik buiten liep keek ik alleen maar naar de grond, om ruzie te voorkomen. Achter de pc zat ik ook niet meer, en elke maand liet ik braaf mijn telefoonrekening nakijken.

Het grote keerpunt kwam toen hij mijn oudste dochter wilde dwingen om naar haar vader te gaan. Ze wilde niet, want ze voelde zich niet veilig bij haar vader, maar ze moest van hem, omdat hij anders geen tijd met mij alleen had, terwijl hij nog steeds 24/7 bij mij zat. meebetalen aan het eten deed hij trouwens ook niet, want ik was een geldwolf. Dus moest ik een mond extra voeden met mijn wao-uitkering.

Toen hij zo tegen mijn dochter tekeerging was ik er ineens helemaal klaar mee, en wilde hem eruit zetten, maar hij ging niet. Pas toen ik dreigde met politie ging hij naar huis. Helaas was ik toen nog niet van hem af, want het stalken begon.

Talloze keren per dag reed hij langs mijn huis, en stopte dan even. Soms toeterde hij. Af en toe kwam hij aan de deur, en hij belde constant. Als ik ergens was, was hij daar ook ineens. Ik werd door verschillende vrijgezelle mannen in de straat aangesproken omdat hij ze bedreigde. Hij wist zeker dat ze achter me aan zaten. Ook heeft hij een keer midden op de hei zijn broek laten zakken om "mij te laten zien wat ik mistte". Hij kwam zelfs met een hond aanzetten, zodat hij een reden had om op de hei te zijn. Gelukkig heeft hij het beestje terug gebracht.

Op een keer reed ik naar de hei met mijn honden, en zag hem op de weg voor me lopen. Toen hij me zag begon hij te rennen, en na de brug rende hij langs een talud omlaag. Hij had iets in zijn handen maar ik kon niet zien wat. Ik stapte uit en riep hem. Wat had hij hier te zoeken? Hij was gewoon aan het joggen, zei hij(in spijkerbroek?). Wat hij in zijn handen had was ineens weg, waarschijnlijk snel achter een boom gegooid. Ik vertrouwde het niet en ging terug naar huis, waar ik de politie belde en een melding maakte. Als er iets zou gebeuren zouden ze er sneller zijn.

Omdat de kinderen bang werden, heeft mijn ex-man zich ermee bemoeit. Hij kende mijn stalker ook, is naar hem toe gegaan en heeft hem gezegd op te houden omdat hij anders andere maatregelen zou treffen. Toen werd het eindelijk rustig.

Het moraal van dit verhaal: Dames, volg je gevoel! Als je aan het begin van een relatie het gevoel hebt dat er iets niet klopt is er een grote kans dat dat ook zo is. Wacht niet tot het uit de hand loopt. Als je in een relatie niet jezelf kunt zijn is het niet de juiste persoon voor jou.