Normaal ben ik niet zo van het oordelen, laat staan te snel oordelen, maar gisteravond oordeelde ik toch echt te snel. Schrale troost was dat manlief ook de fout in ging.
"Bonje met de buren" kwam op tv, en een homoseksuele, autistische jongen vertelde dat zijn oudere buurvrouw hem het leven zuur maakte. Ze gooide zijn containers voor zijn deur, had zijn kippen vermoord, en zeurde over zijn blaffende hondje en over de rook van zijn vuurkorf. De buurvrouw mocht ook haar zegje doen, en manlief en ik waren het er al snel over eens dat het allemaal aan haar lag. Wat een kreng zeg!
Toen ze met elkaar in gesprek gingen bleek het verhaal toch iets anders in elkaar te zitten. De jongen zag, door zijn autisme, een hoop dingen anders dan hoe ze waren gegaan. Die containers werden bijvoorbeeld voor zijn deur gezet nadat ze geleegd waren, omdat de bejaarde buurman die daar woonde anders zijn auto niet kwijt kon.
Het kwartje viel pas echt bij mij toen de jongen zei dat de zoon van de vrouw 's nachts ook maar eens op moest houden met hoesten. Dit werd toch wat al te gek. Omdat ik 2 autistische dochters heb, weet ik hoe het brein van zo iemand werkt, en dat ze soms erg kunnen blijven hangen in dingen die gebeurd zijn. Toen de jongen er 3 weken woonde, klaagde zijn buurvrouw 1 keer dat zijn hondje constant blafte als hij naar zijn werk was, en dat viel niet goed. Sindsdien kon de vrouw niets meer goed doen.
Gelukkig werd alles uitgepraat en konden ze een nieuwe start maken, waarna de jongen huilde van opluchting. Manlief en ik hebben weer een wijze les geleerd. Elk verhaal heeft 2 kanten, en het is een stuk handiger om die eerst allebei te weten voor je eventueel oordeelt. Nog beter is het om helemaal niet te oordelen. ;)
