Ontsnappen wil ik,
zonder verpozen huilen naar de wind.
Of ik draai even de tijd terug
naar dat moment waar het nog allemaal
normaal en lekker gewoon was.
Kan dat, denk je?
De angst verstikt me, eet me op.
Een uitweg is er niet.
Of wil jij vluchten, weg van
wat ik gelukkig zijn heb genoemd?
De vele vraagtekens gijzelen
mijn gezond verstand.

Ik ren zo hard
dat ik mezelf niet meer kan vinden.
Heeft geen enkele winkel wat ik wil?
Ik jaag en zoek naar zachtheid
tussen lucifers en scharen,
bloemkool en rode appels.
Zet ik misschien witte tandpasta
en roze yoghurt op het menu?
Geen vlekken meer op het tafelkleed
waar jouw scherpe woorden
een dolk in mijn hart staken,
ik verf ze wit.

De restjes op de mat
zijn blijvend, ik weet dat jij
en ik niet meer naar hetzelfde programma kijken.
We zijn de weg kwijt.
De tand des tijds heeft de schaar gezet
in het beeld dat ik maakte
van jou, in de grijze dagen
die misschien leger zijn zonder mij.
Is het te laat? Is het te laat
om van koers te veranderen?
Knipt die schaar ons beeld in twee?
Of wil je nog zappen?

Word lid en beloon de maker en jezelf!

Loading full article...