Kerstuitje met Chantal
‘In het nieuwe jaar, Chantal, ik kom weer bij je stoffen in 2025, als alle troep van de kerstdagen opgeruimd is.’
‘Dan heb ik goed nieuw voor je, 27 december flikker alle lichtjes, takjes, ballen en slingers naar de zolder. Dus, je hoeft niet perse te wachten tot januari.’
Zuchtend leg ik mijn telefoon weer neer. Als er iets is waar ik geen zin aan heb, dan is het wel stoffen en had gehoopt het uit te kunnen stellen. Waarom haalde ik de kerst er dan ook bij? Ik had gewoon een datum in januari moeten noemen, dat is duidelijk. Nou ja. Niet mokken, maar gewoon doorgaan. Wat stond er voor vandaag ook weer op het programma?
Ah, ja, een virtueel uitje naar een idyllisch adresje. Een glimlach trekt er over mijn gezicht. Ik kan wel een uitje gebruiken, en wanneer het virtueel is, is het helemaal te realiseren.
***
Even controleren of Chantal er ter plekke is. Want het toeval wil, dat ik juist met haar een paar denkbeeldige dagen in het vooruitzicht heb.
‘Hoi Chantal, met Dana, ik kom er zo aan hoor, zet de boom maar klaar en stook de kachel maar vast op!’
‘Hoi Dana, ben net gearriveerd, met mijn Noorse schattebout, ja, wees maar niet bang hoor, ik ben er nog lang niet aan toe om me in een nieuwe relatie te storten, de schattebout waar ik het over heb is maar een trollenbeeldje, maar wel supersnoezig. Ik zal wat hout sprokkelen en een lekker warm welkom voor je regelen, maar jij moet voor de rest zorgen hoor! Tot zo! ’
‘Tot zo.’
O ja, de rest. Voor de sfeer stop ik iedere zaklamp die ik kan vinden, in mijn koffer. Eens wat anders dan kerstkaarsjes. In gedachten zie ik de zaklamplichtjes al in de boom schitteren. Een amaryllisbol kan dienst doen als alternatieve piek en een hele reeks aaneengeregen fietsventieltjes kunnen als slinger fungeren. Onderweg even langs de supermarkt voor instant aardappelpuree en een pot rode kool, vlug scoor ik nog een afgeprijsde chocoladepudding, we maken er een feestje van.
Aangekomen op het tijdelijk verblijf, sta ik buiten met ingehouden adem te kijken naar het huisje. Het ligt aan de rand van een heuvel omringd door een kudde schapen. Een paar schaapjes kijken me aan, het geblaat klinkt vreemd hoog in mijn oren, alsof ze voelen dat ze zomaar tot hachee verwerkt kunnen worden. Ik grinnik om mijn eigen bizarre gedachtes. Uit de schoorsteen kringelen al wat rookpluimpjes. Verwachtingsvol duw ik tegen de deur.
Binnen is het behaaglijk warm, mijn ogen scannen de gezellige ruimte af.
‘Hé, Dana, kom binnen, o nee, je bent al binnen. Gezellig hè?’
‘Chantal, waar heb je de kerstboom gelaten?’
Chantal slaat haar hand voor haar mond. ‘Oooh, was dat bedoeld als kerstboom?’ en met een verontschuldigend knikje naar het knappend haardvuur, ‘sorry, zag het aan voor brandhout.’
‘Lekker dan. Wat moet ik nu met al die zaklampen en die slinger…’
Nou ja, we improviseren wel wat. Zonder boom is het ook gezellig, de zaklampen blijven in de koffer zitten voor nood, de slinger wordt door Chantal vakkundig stuk geknipt en de losse fietsventieltjes schuift ze over haar kalknagels en met de amaryllisbol loopt ze naar het venster om hem naast haar schattebout te zetten. Dan slaakt ze een gilletje.
‘Dana, kijk! Er vormen zich schapenwolkjes, maar hele bijzondere!’
Ik kom naast haar staan. ‘Dat zijn geen wolkjes, maar echte schapen. ik vond het al zo raar dat ze zo hoog aan het blaten waren, maar ze moeten op de één of andere manier helium binnen gekregen hebben.’
‘Och, die arme schapen! We moeten ze redden, Dana!’
‘Helaas, Chantal, geen tijd meer voor, het verhaal wordt anders veel te lang!’
‘Dan zit er niets anders op, Dana. Je weet het, hè?’
‘Ja ja, Chantal, zucht… wordt vervolgd!’
'Morgen zeker?'
'Ja, morgen.'
***
De virtuele korte kerstvakantie met Chantal begon goed. Chantal had de kerstboom vakkundig tot brandhout gebombardeerd om een warm welkom te realiseren. De kerstslinger gemaakt van fietsventieltjes bedoeld voor de boom, kreeg direct een andere bestemming, de ventieltjes schoof ze om haar teennagels.
Toen Chantal de amaryllisbolpiek voor het raam wilde zetten en ze door het raam zwevende schapen zag, werd ik wel gedwongen om een vervolg te schrijven.
Loading full article...
Comment with a minimum of 10 words.