Even een aanraking

Je was zo voorzichtig met me. Zo onwijs voorzichtig. Na een heel schooljaar pas de laatste maanden contact te hebben gelegd, heeft het je nog tot afgelopen weekend gekost om enige stappen te zetten. En nog een hele dag om dan uiteindelijk mijn hand vast te durven houden.

Je was zó voorzichtig met me. Zo onwijs voorzichtig. Je liet me onzeker voelen over mijn kennis betreft dit onderwerp. Vele zijn veel directer en nemen een hardere, kortere aanloop. Het voorzichtig strelen gaat dan al snel over in het komen in mijn persoonlijke ruimte. Hun gezicht langer naar die van mij gedraaid om vervolgens de adem op mijn huid te kunnen voelen. Maar jij niet.

Je was enorm voorzichtig met me. Toen we eenmaal op bed lagen omdat ik (slechts half opzettelijk) de tijd uit het oog verloren was, was het enkel een lichte aanraking. Jouw vingers die onzichtbare lijnen over mijn huid probeerde te volgen. Mij niet aankijkend, maar diep in gedachten verzonken.

Je bent zo voorzichtig met me. Zodra ik in slaap viel heb je me met geen vinger aangeraakt. Iets wat zowel een vreemde, als prettige ervaring was. Niet wakker worden met een hand in mijn kleding of een lichaam bovenop me. Je hield je handen thuis, zoals het hoort, maar zoals ik niet vaak meegemaakt had.

Je gaat zo voorzichtig met me zijn. Toen jouw wekker ging, lag je nog zeker vijf minuten op je rug voordat je mijn hand pakte. Ik draaide me op mijn zij met mijn gezicht naar je toe en aaide je arm. Na een tijdje draaide ook jij je om en kopieerde mijn bewegingen. Pas na meerdere minuten merkte ik dat je voorzichtig bij de zijkant van mijn borst aangekomen was.