Niet naar kickboksen

“Nee, ik ga niet naar kickboksen!” zegt Dunya stellig. Vorige week moest ze sparren met een meisje dat te hard ging en daardoor had ze veel pijn en het is nog niet over. Ze had tranen in haar ogen toen ze thuiskwam. Het was leuk, maar ook heftig en het ging eigenlijk over haar grens, maar durfde niks te zeggen. Ze wil niet soft zijn, maar ze is wel wat gewend en kan echt wel tegen een stootje. Ze heeft al eerder kickboksen gedaan en ook bij aikido gaat niet alles zachtzinnig. Regelmatig komt ze met blauwe plekken thuis en laat ze die vol trots zien. Ze is bang dat de trainer gaat zeggen dat het er nou eenmaal bij hoort, maar daar ben ik niet mee eens. Het mag best zeer doen, maar wel proportioneel.

Bespreekbaar maken

“Lieverd, als je dit nu niet bespreekbaar maakt wordt het steeds moeilijker om te gaan. Dus bespreek het met de trainer. Uiteindelijk beloof ik mee te gaan. We zijn te laat, de les is begonnen en ik blijf even kijken. Zo krijg ik een beetje een indruk van de les en de trainer. Mijn vertrouwen in een goede afloop groeit en na de les stelt Dunya ons aan elkaar voor. Ik vraag of ze het een beetje leuk doet en zich inzet en hij bevestigt dat. Dan geef ik aan dat ze eigenlijk niet wilde komen omdat het vorige week niet zo goed was gegaan. Dunya doet haar verhaal. “Je moet het wel tegen haar zeggen de volgende keer,” zegt de trainer. “Zij moet weten dat ze over jouw grens gaat. Misschien doet ze het onbewust en dan kan ze er rekening mee houden.” Ondertussen doet ze haar bokshandschoenen uit. “Mijn vinger doet wel zeer. Ik denk dat ie gebroken is!” zegt Dunya. We schieten in de lach. Dat is erg onwaarschijnlijk, want ze had goede handschoenen aan. Maar het klinkt wel cool. “Koelen en in de gaten houden,” raadt de trainer aan. Dat koelen vindt ze niks, in de gaten houden doet ze wel.