Al die levens die ik leefde
 

Soms is het, als kijk ik van verre naar mijzelf. 

Ik zie mezelf bewegen, lopen, praten. 
Het is, als kijk ik naar een vreemde die daar, 
op aarde, lijkt opgesloten in zijn eigen leven.

Met een glimlach vol mededogen
kijk ik naar die vertrouwde vreemde
die zich zo druk maakt dat hij niet schijnt
te merken dat de wereld zo veel groter is
dan de beperkte wereld waarin hij leeft.

Die drukteschopper daar, naar wie ik
vol verbazing kijk, ik ben het wel,
maar eigenlijk ook niet. 
In een serene rust toekijkend voel ik, 
hoe een groter wezen mij nu doorstroomt. 
Ik word mij bewust dat ik in wezen 
dit grotere wezen ben
en niet zozeer die drukteschopper
naar wie ik kijk en om wie ik glimlach.

Loading full article...