Kinderbescherming: vijgen na Pasen
Met opgetrokken wenkbrauwen zag ik vandaag twee brieven in mijn brievenbus liggen. De titel op de voorkant loog er niet om: vertrouwenscentrum kindermishandeling (VK in België). Eentje voor mij en eentje voor mijn ex. Mijn eerste gedachte was dat ze wilden meedelen dat het dossier was afgesloten nadat onderzoek (na bijna een jaar) had uitgewezen dat er toch geen sprake was van kindermishandeling. Groot was mijn verbazing toen ik het tegenovergestelde las: dat er reden genoeg is om over te gaan tot een grondig onderzoek van de feiten. Hiervoor moesten wij allemaal (ouders én kinderen) op gesprek komen. Elk kind zou apart worden ondervraagd.
Ik kreeg de slappe lach...wellicht van ongeloof. Ik bedoel feiten die dateren van negen maanden geleden nu PAS onder loep noemen en als verontrustend bestempelen?
Misschien even de situatie schetsen: bijna een jaar geleden heb ik besloten om de handdoek in de ring te gooien en mijn huwelijk te laten ontbinden via de rechtbank. Daarop reageerde mijn inmiddels ex-man op een zeer wrede manier (eer gekrenkt). Wat doet een moeder het meeste pijn? Als er aan de kinderen wordt gezeten. Hij wist dat zij mijn wereld waren en dat de zon met hun opkwam en met hun onderging.
Hij dwong dan ook een regeling bij de rechter af waarbij alle drie de kinderen ieder weekend met hem moesten doorbrengen. Feit is dat de meisjes hem niet konden luchten. De oudste is al een puber en weigerde mee te gaan. De rechter heeft naar haar verhaal geluisterd en haar de keuze gelaten. De twee jongste moesten helaas wel mee. Mijn zoontje vond dit niet zo erg want zo kon hij heel het weekend gamen. Mijn dochtertje en de jongste van de drie had het wel moeilijk en was zo waar getraumatiseerd door haar vader. Echter weigerde hij naar mij te luisteren om samen naar een oplossing te zoeken voor haar. Hij nam haar krijsend mee. Elk weekend bracht ik huilend door als ik aan haar dacht. En na elk weekend merkte ik dat zij nachtmerries kreeg, niet meer at en enkel "bang van papa" schreeuwde. Op een gegeven moment besloot ik dus om het vonnis te negeren en haar niet meer mee te geven. Dat heeft kwaad bloed bij hem opgezet. Hij trok aan haar. Hij sloot haar op in de slaapkamer zodat ik niet bij haar kon. Politie aan de deur tot gevolg. Die heeft toen een verontrustende opvoedingssituatie opgesteld en mijn jongste dochter aan mij overhandigd. Ik zelf heb uit machteloosheid het vertrouwenscentrum opgebeld met de vraag wat ik kon doen want dat de situatie uit de hand dreigde te lopen. Zij konden toen niet veel doen want er waren niet genoeg hulpverleners die hen hadden ingelicht over de situatie. Ik ging daarop naar dokters, psychologen, pedagogen,...Zij belden het VK allemaal na mijn verhaal gehoord te hebben en nadat ze zagen hoe erg mijn jongste dochter er aan toe was. Ze kon het woord "papa" niet meer horen, ze kon niet naar buiten zonder dekentje over haar hoofd, niet meer naar school want stel dat hij daar stond. Ik heb niks meer vernomen van dat centrum. Op dat moment was dat broodnodig. Ik heb denk ik nog nooit zoveel hulpverleners gesproken en gezien maar niemand kon wat aan de situatie doen (goedkeuring van vader was noodzakelijk en die gaf dat natuurlijk niet).
Tevens vertelde mijn zoontje op school hoe het er elk weekend bij ons aan toe ging. De zorgjuffen maakten zich zorgen over de impact die de hele heisa op mijn zoontje had en belden tevens dat vertrouwenscentrum...verdere actie bleef uit. Mijn ex werd niet op het matje geroepen, bleef doen waarmee hij bezig was, nl. iedereen schade toebrengen, dreigen, stalken,..Ik bleef weigeren om jongste mee te geven. Politie werd vaste klant aan ons huis.
