Chronische pijn, met name de zogenaamde SOLK-klachten (somatisch onvoldoende verklaard), vind ik fascinerend. Niet in de laatste plaats vanwege mijn eigen ervaringen ermee. Ik heb me er de afgelopen 10 jaar in verdiept, ben erover gaan lezen, heb er opleidingen in gevolgd en heb als psycholoog mensen met chronische pijnklachten begeleid in het beter leren omgaan met hun pijnklachten. Ik ben ook lid van een aantal lotgenoten groepen op FaceBook waar mensen met chronische ziekten (bv fibromyalgie) steun en begrip kunnen vinden. En ik erger me er groen en geel aan...

Deze zogenaamde steungroepen lijken steeds meer een broedplaats voor negativiteit en de verheerlijking van stilstand. Mensen klagen en schrijven blogs over het feit, dat hun dierbaren het in hun hoofd halen om hen te vragen hoe het met hen gaat...? Ze gaan als dollen tekeer in de strijd om erkenning. En hier komt de crux voor mij: ze strijden voor de erkenning van hun ziekte, maar accepteren deze zelf allerminst. Ze eisen begrip van anderen, maar veroordelen hun eigen lichaam en de signalen die het afgeeft. Terwijl begrip, respect, liefde, rekening houden met, enz toch echt voornamelijk een innerlijke aangelegenheid is!

Uiteraard wil ik niet alle chronische pijn-patiënten over 1 kam scheren. De verschillen in de manier waarop mensen met hun klachten omgaan, is enorm. Ik wil me nu even richten tot de mensen, die vechten tegen hun pijnklachten. Die hun lichaam als vijand zien, de klachten veroordelen en er alles aan doen om ervan weg te komen (wat overigens iets heel menselijks is). Maar juist dat natuurlijke mechanisme (zo snel mogelijk wegkomen van de pijn) is wat er mede voor zorgt, dat klachten iemands leven volledig gaan beheersen en ze mede in stand houdt!

Mensen die vechten tegen hun klachten, hebben de neiging om over hun grenzen heen te gaan. Ze vinden zichzelf sterk, omdat ze het al zo lang vol kunnen houden, soms jaren, óndanks de pijn. Ze proberen zo min mogelijk pijnstillers te nemen, want dat is ongezond. Nee, gewoon tanden op elkaar en gáán! Vaak tegen beter weten in en met grote gevolgen voor henzelf en hun naasten.

Loading full article...

Ja niets vervelender dan steeds maar weer pijn soms meer andere dagen minder maar wel lastig constand die vervelende pijnen
Dat is zeker heel vervelend! En ik wil je van harte uitnodigen om eens te proberen deze met mildheid en compassie te benaderen, als je dat nog niet gedaan hebt. Pijn kan een schreeuw om aandacht zijn. Aandacht van jou voor jezelf. Heel veel succes en liefde gewenst!
Heel verhelderend artikel!
Ik mankeer zelf niets, behalve dat ik 'een dagje ouder' ben. Ook dat is iets dat veel mensen niet bij zichzelf willen accepteren: facelift, buikwandcorrecties etc.
Inderdaad, dat klopt helemaal! Bedankt voor de reactie!
Zelf heb ik fibromyalgie en chronische lyme. Mijn motto is van het begin af aan: 'Ik tolereer het maar accepteer het niet'. Dat wil zeggen dat ik niet vecht tegen wil en dank. Zie het meer als een warme vrede. Anders zie ik ook geen lichtpuntjes meer in het... Show more
Dank je voor je reactie! Mooi hoe je dat beschrijft "een warme vrede". Ik denk, dat je lichaam je daar al heel dankbaar voor is.