Vanaf het moment dat ik werkzaam ben als psycholoog, vragen mensen aan me of ik de mensen om me heen (vrienden, kennissen, familie, wild vreemden) aan het “interpreteren” ben. Ze lijken ervan uit te gaan dat ik voortdurend met een soort therapie en diagnose radar rondloop en mensen in hokjes aan het verdelen ben. Laat me je nu meteen gerust stellen: dat doe ik niet.
Natuurlijk komen er wel eens bepaalde vakinhoudelijke termen voorbij als ik menselijk gedrag wil verduidelijken of begrijpelijker wil maken, zeker in communicatie met anderen. Vooral als het, in mijn ogen, overduidelijk is, dat er “iets aan de hand kan zijn” wat een verklaring kan zijn voor iemands gedrag. Maar in geen geval ben ik de hele tijd iedereen om me heen aan het “psychologiseren”. Psychologen hebben immers ook rust en tijd voor zichzelf nodig, haha!
Maar, even serieus. Er zijn 2 belangrijke redenen waarom ik dit niet doe:
Ten eerste, omdat het normaal menselijk contact onmogelijk zou maken. Ik zou alleen maar aan het werk zijn en bij wijze van spreken mensen tot “wandelende stoornissen” reduceren. Want zeg nou zelf: hoeveel “normale” mensen ken jij? En wat IS “normaal” eigenlijk? Tegenwoordig zijn we zo snel met het labelen van alles, dat iedere gedachte, gave, ieder gedrag dat afwijkt van de norm/het gemiddelde/wat we gewend zijn, bestempeld wordt als ongewenst en ziek. Het wordt gezien als een tekortkoming, een uitdaging, iets waar je van af moet, mee om moet leren gaan en in het gareel moet houden. We worden vooral geacht ons aan de maatschappij aan te passen en niet zo “lastig” te doen. “Gewoon jezelf zijn”, wordt ongewenst en zelfs gevaarlijk gevonden en daarom ontmoedigd (terwijl we juist zo verlangen naar acceptatie, compassie en vrijheid). Want zeg nou zelf: een kudde die bestaat uit schapen, olifanten en hagedissen is niet heel gemakkelijk onder controle te houden. Mijn excuses… te leiden.
Maar een “gemiddeld” mens bestaat helemaal niet! En al die verschillen maken onze soort juist zo kleurrijk en interessant! Stel je voor dat je je hele leven alleen met de kleur grijs mocht tekenen en kleuren… En wat nu als de maatschappij zélf ziek is? Waarom zouden we ons hieraan willen conformeren?
Daarbij is de wereld, en wij mensen, ook nog behoorlijk aan het veranderen. We worden ons steeds meer bewust van diepere lagen van ons bestaan. De kinderen die nu geboren worden, verschillen aanzienlijk in wijsheid, gevoeligheid en uitdagingen dan kinderen van tientallen jaren geleden. Ze vragen ons om mee te veranderen…
De tweede reden is, dat ik een onverbeterlijke optimist ben. Voor mij bestaat er geen probleem waarvoor geen oplossing mogelijk is. In mijn ogen zijn mensen niet gebroken, ziek of verkeerd. Ze zijn hooguit hun weg kwijt en maken soms onhandige keuzes. Daarom vind ik het in mijn psychologie praktijk niet zo belangrijk om diagnosen te stellen. Ik leer je veel liever kennen als mens. Van daaruit kunnen we kijken hoe je optimaal tot je recht komt. Meestal is dit door je weer te verbinden met jezelf. Door je waarde en mogelijkheden te gaan beseffen en je omstandigheden te veranderen. Want laten we wel wezen: als je tot de conclusie komt, dat je je baan haat en je vrienden misbruik van je maken en je besluit om hier niets aan te veranderen (wat je goed recht is), zul je je met geen mogelijkheid beter gaan voelen.
Ik zou het zo mooi vinden als mensen meer in hun kracht zouden gaan staan. De restricties en blokkades op zouden heffen en beseffen dat ze precies goed zijn zoals ze zijn. Ook jij, lieve lezer. Je bent precies goed zoals je bent. Je mag er zijn. Met al je talenten, uitdagingen, vragen en meningen. Authenticiteit is de weg naar geluk. Laten we elkaar het geluk gunnen door elkaar te respecteren.
Bedankt voor het lezen!
