Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet...?

Vanaf het moment dat ik werkzaam ben als psycholoog, vragen mensen aan me of ik de mensen om me heen (vrienden, kennissen, familie, wild vreemden) aan het “interpreteren” ben. Ze lijken ervan uit te gaan dat ik voortdurend met een soort therapie en diagnose radar rondloop en mensen in hokjes aan het verdelen ben. Laat me je nu meteen gerust stellen: dat doe ik niet.

Natuurlijk komen er wel eens bepaalde vakinhoudelijke termen voorbij als ik menselijk gedrag wil verduidelijken of begrijpelijker wil maken, zeker in communicatie met anderen. Vooral als het, in mijn ogen, overduidelijk is, dat er “iets aan de hand kan zijn” wat een verklaring kan zijn voor iemands gedrag. Maar in geen geval ben ik de hele tijd iedereen om me heen aan het “psychologiseren”. Psychologen hebben immers ook rust en tijd voor zichzelf nodig, haha!

Maar, even serieus. Er zijn 2 belangrijke redenen waarom ik dit niet doe:

Ten eerste, omdat het normaal menselijk contact onmogelijk zou maken. Ik zou alleen maar aan het werk zijn en bij wijze van spreken mensen tot “wandelende stoornissen” reduceren. Want zeg nou zelf: hoeveel “normale” mensen ken jij? En wat IS “normaal” eigenlijk? Tegenwoordig zijn we zo snel met het labelen van alles, dat iedere gedachte, gave, ieder gedrag dat afwijkt van de norm/het gemiddelde/wat we gewend zijn, bestempeld wordt als ongewenst en ziek. Het wordt gezien als een tekortkoming, een uitdaging, iets waar je van af moet, mee om moet leren gaan en in het gareel moet houden. We worden vooral geacht ons aan de maatschappij aan te passen en niet zo “lastig” te doen. “Gewoon jezelf zijn”, wordt ongewenst en zelfs gevaarlijk gevonden en daarom ontmoedigd (terwijl we juist zo verlangen naar acceptatie, compassie en vrijheid). Want zeg nou zelf: een kudde die bestaat uit schapen, olifanten en hagedissen is niet heel gemakkelijk onder controle te houden. Mijn excuses… te leiden.