Klein Vlammetje

Dit gedichtje heb ik een tijdje geleden geschreven. Het gaat over mijn gevecht met mijn eetstoornis. Het is ondertussen al veel beter met mij, maar af en toe zijn er nog zwakke momenten.

Ik wil het opgeven
Geen energie, geen vuur meer
Enkel een kleine vonk
Nauwelijks bemerkbaar
Nauwelijks verwarmend voor mijn ziel

Wil niet meer vechten
Ik ben klaar, heb niets meer te geven
Wat maakt het nog uit
Ik ben niet zeker of het nog de moeite waard is
Ik wil gewoon slapen

Laat me gewoon alleen
En laat me zijn
De kracht is van jou
Je mag het allemaal hebben
Laat me gewoon zijn

Hetgene dat je zo erg wilt
Verdwijnt verder en verder weg
Verbergt in duidelijk zicht
Niets dat je kan doen
Buiten kijken vanaf een afstand
Hoe je dromen gewoon verdwijnen en wegglijden

Huil nog een dag, een opvolgende slapeloze nacht
Maak je zorgen over morgen
Zal ik sterk genoeg zijn om de dag te doorstaan?
Ik wil me niet meer machteloos voelen
Maar ik kan er niets aan doen

Zwakte verteert mij
Overwint me
Flirt met me
Een slachtoffer zijn voelt soms goed
Maar dan komt de realiteit alweer
En bokst me hard
Zo hard dat mijn botten ervan pijn doen

En soms vecht ik nog
Een eindeloos gevecht
En ik weet dat ik niet kan winnen
Elke keer word ik zwakker
Tot mijn kleine vlam
Slechts een zwakke herinnering is
Van hoe ik vroeger was.

~ Annelies Wetzelaer ~