Kleurrijke Chaos - Een India reisverslag

'Nee, effe serieus, Jenn. Jij spoort echt niet hé! Ieder normaal denkende vrouw gaat niet alleen door India reizen. Dat doen alleen gekken!' 
Met een schuine blik kijk ik naar de vrouw die mij zojuist voor gek heeft verklaard. Ik wil er tegenin gaan, maar besef dat ik geen zin heb in een discussie dus ik haal alleen mijn schouders op. Wat moet ik ook verder tegen haar zeggen? Ze haalt allerlei krantenartikelen aan, waarin wordt geschreven over solo reizigsters die in India zijn verkracht en vermoord. Ik ken deze artikelen en ik ken ook de verhalen van vrouwen die zich enorm onveilig voelden en nooit meer terug willen. Maar ik ken ook verhalen van solo reizigsters die de tijd van hun leven hebben gehad. India.... niet het meest veilige land om als vrouw alleen naartoe te gaan. Maar toch doe ik het. Want ik weet dat je overal ter wereld iets kan overkomen, en zolang ik luister naar mijn gevoel, zal het vast en zeker goed komen.

Ruim 2 maanden later zit ik ietwat zenuwachtig in het vliegtuig naar Delhi. De reden waarom ik naar India ga is niet zozeer om dit enorme land te verkennen, maar om holistische trainingen te volgen. Eerder dit jaar kregen een Peruaanse vriendin en ik het idee om een soort van "wellness hotel" te starten in Colca Canyon, Peru. Zij zou de administratieve kant beheren, en ik zou holistische therapieën geven aan de gasten. Een idee dat steeds meer vorm kreeg, en waardoor ik nu in het vliegtuig zit naar India. 
Maar de waarschuwingen van de vrouw die mij voor gek verklaarde galmen na, en even slaat de twijfel toe of ik hier echt wel goed aan doe. Had ik niet beter kunnen kiezen voor Bali ofzo?

Vroeg in de ochtend kom ik aan op  Indira Gandhi International Airport, een mooi, modern en overzichtelijke luchthaven. Bij de douane meld ik mij bij het E-Visa loket, waar ik alle benodigde papieren laat zien en binnen no-time een aantal stempels in mijn paspoort rijker ben. Appeltje eitje! Zodra ik mijn rugzak heb opgehaald, ritsel ik een taxi naar mijn hotel. Omdat ik voor vertrek nog niet precies wist wat mijn plannen zouden zijn, had ik voor 1 nacht een hotel nabij de luchthaven geboekt. 
Tijdens het korte ritje naar het hotel kijk ik mijn ogen uit. Het is druk druk druk op de weg. Ik dacht dat ik na Zuid Amerika wel wat gewend zou zijn qua drukte en lawaai, maar dit verkeer slaat werkelijk alles. Wat een chaos! En toch blijkt er enige orde in te zitten.  De chauffeur toetert er flink op los, ontwijkt los lopende koeien en verteld ondertussen over zijn mooie land. Op het moment dat we bij het hotel aankomen, zegt hij dat dit niet zo'n fijne wijk is en dat ik beter niet alleen over straat kan lopen. Great!

De wijk zelf ziet er naar mijn mening niet heel onveilig uit. Het hotel ligt vlakbij een school, en de straat wordt gevuld door ouders en kinderen in school uniform. Er staan kraampjes met fruit en andere etenswaren en ik vind het hele gebeuren wel gezellig voorkomen. Het hotel zelf vind ik wat minder prettig. Het is oud en smoezelig, en mijn kamer ligt aan het einde van een donkere gang dat naar plas ruikt en waar afval is gedumpt. Ik krijg in eerste instantie geen sleutel van mijn kamer, en moet er meerdere keren om vragen voordat ik eindelijk mijn deur op slot kan doen. Het is duidelijk dat mijn kamer niet is schoongemaakt, want de gebruikte condooms liggen open en bloot door de kamer. Het liefste was ik meteen weggerend naar een ander hotel, maar in mijn huidige nomadische leven heb ik die luxe helaas niet en moet ik iedere roepie 3 keer omdraaien voordat ik deze kan uitgeven. 'Suck it up', zeg ik tegen mezelf en haal een schone lakenzak en handdoek uit mijn rugzak tevoorschijn. 

Nadat ik mezelf heb opgefrist besluit ik een rondje door de omgeving te lopen. Al snel merk ik waar de chauffeur het over had, want nu alle kinderen op school zitten zijn de kraampjes verdwenen en hangen er wat vreemde tiepjes rond het hotel. Zonder oogcontact te maken en alle opmerkingen negerend, loop ik langs een grote groep mannen, op zoek naar een supermarkt en reisbureau. Binnen een paar minuten heb ik een reisbureau gevonden waar ik een kaartje naar Rishikesh wil kopen. Maar helaas, zo verteld de eigenaar, is internet op dit moment nog gesloten.
Ik kijk hem vragend aan. 'Wat bedoel je met "het internet is nog gesloten"?' De man legt uit dat internet wel gewoon werkt, maar dat je maar op bepaalde uren van de dag online buskaartjes kan kopen en dat op andere uren de site niet werkzaam is. Hij zegt dat ik tussen 11.00 en 14.00 uur moet terugkomen.

Terwijl ik de omgeving wat verder verken, merk ik dat ik een soort van cultuurshock krijg. De enorme drukte, het verschrikkelijke lawaai...  de geur van specerijen gemengd met afval, de vele starende mensen en mannen die me ongewenst aanraken. Het is allemaal erg overweldigend.  Ik haal snel wat boodschappen en ga vervolgens terug naar het hotel, waar ik een paar uurtjes slaap voor ik terugga naar het reisbureau.

Tegen twaalven meld ik me weer bij het reisbureau, waar de eigenaar me stralend opwacht en enthousiast verteld dat de site werkzaam is. Normaal gesproken boek ik dit soort dingen zelf online, of koop ik een kaartje bij het station. Maar in India wordt mijn buitenlandse creditcard niet geaccepteerd en werken de dingen toch net even anders. Ook ben ik nog niet zo'n heldin om hier op de bonnefooi naar het busstation te gaan.  Wel heb ik van tevoren mijn research gedaan en kan ik de beste man precies vertellen welke bus ik wil hebben. Hij koopt en print mijn kaartje, en regelt ook gelijk een taxi voor morgenochtend. Hij verteld dat dit niet zo'n fijne omgeving is voor een solo reizigster en zegt dat ik vanavond niet alleen over straat mag gaan. Zijn echtgenote overhandigt me een visitekaartje met daarop hun privé nummer. Voor als ik mij onveilig voel of hulp nodig heb, dan komen ze me halen.