Kolderheksje
Kolderheksje. Dat was misschien wel een goede naam om haar te omschrijven. Je wist nooit wat ze het volgende moment weer zou doen. Maar het was zeker altijd iets onverwachts. Haar lach bulderde aanstekelijk tot ver in de omgeving of ze vloekte een denkbeeldig persoon helemaal verrot zodat zelfs de mieren van schrik naar hun hol terug renden. Niemand wist eigenlijk waar die uitbarstingen vandaan kwamen. Als eb en vloed waren ze. Haar kleding was al net als haar stemmingen, afwisselend felle kleuren óf zwart. Ach, wij waren inmiddels aan haar gewend en keken uit naar de dagen dat ze op haar zwerftochten ons dorp weer aandeed. Zelf had ze een soort antenne waarmee ze op haar omgeving reageerde, alsof ze ieders gedachten lezen kon. Met recht wat je noemt een gevalletje “tropenkolder”.
Leuk geschreven