In het woonzorg centrum waar ik werk wonen veel bijzondere mensen.
Ze hebben een eigen appartement en kunnen gebruik maken van huiskamers beneden waar allerlei activiteiten op het programma staan.
Wij, het personeel, bieden zorg en begeleiding aan voor mensen met een dementie.
Toen ik na het opstaan op mijn telefoon keek had ik al een appje binnen met een foto van in oranje gehulde collega’s van de dagploeg.
Om 15.15 uur arriveerde ik ook in het oranje op mijn werk, ik was niet de enige.
In de centrale hal waar de koningsdag spelletjes werden georganiseerd was er veel oranje, de collega’s, de vrijwilligers en de vlaggetjes.
Ook de bewoners hadden oranje accessoires op of om.
Er klonk vrolijke muziek, er waren activiteiten, er was een groot t.v. scherm met beelden van de koningsdag en het rook naar poffertjes.
Een gezellig gebeuren.
Ik nam de lift naar mijn etage voor de overdracht.
De paar overgebleven oranje collega’s van de dagdienst zaten met hun tablets op de gang (was de keuken nog niet klaar?) ze waren druk, ze ratelden over alles wat er gebeurd was, waar ze vragen over hadden en wat er nog moest gebeuren.
Mijn jonge collega Isabella en ik schreven het nodige op een blaadje, staken een oranje haarsieraad in onze haren en gingen daarna aan de slag met de voorbereidingen voor de avondmedicatie en de broodmaaltijd.
De poffertjesgeur nam ook steeds meer bezit van de afdeling.
Voor de medicijnronde moeten we het hele huis door, de bewoners kunnen op hun appartement zijn of in een van de 4 huiskamers beneden, gelukkig hebben ze meestal wel een voorkeur.
Mw. Boogaards trof ik op haar appartement aan, ik maakte een praatje, gaf de medicijnen en todra mw. ze had ingenomen nodigde ik haar uit om beneden de avondboterham te gaan eten.
“Eten?!!” een boze mw. Boogaards keek me woedend aan
“Al dat eten, ik dien een aanklacht in bij de directie, ik ga straks mijn zoon bellen, die zal me wel begrijpen, ik ga niet eten!!!!”
Ik probeerde maar even niets meer, een kwartiertje tijd doet meestal wonderen.
Ik vertelde Isabella dat mevrouw nog boven was, misschien kon ze een kopje soep brengen?
jammerde dhr. Gunawei, een uit Indonesie afkomstige bewoner boven alle onrust op de huiskamer uit.
De koekresten zaten nog om zijn mond.
Gonnie begon met haar poffertjes bij hem, schonk een kop koffie en werd weggeroepen door de volgende noodkreet.
Mw. Griet, die tegenover dhr. Gunawei zat zag Gonnie weglopen en zette het op een klagen:
“moet je zien, de man krijgt alles, eten en drinken, wij krijgen niets”
Gonnie kwam met het volgende bordje eten haar kant weer uit en vroeg aan mij wanneer ze hulp zou krijgen.
Ik moest het antwoord schuldig blijven en ging door met mijn medicijnen.
Rie trok zich van de onrust niets aan, ze zat een beetje apart met naast haar een glaasje rode wijn.
Toen ik haar de 18.00 uur medicatie gaf zei ze gniffelend met rode koontjes dat ze sinds lang weer eens een oranje bittertje had gedronken.
Pieter zat te slapen in zijn rolstoel op zijn appartement, achter zijn soep en boterhammen, ik maakte hem wakker voor zijn medicijnen, zijn kop soep en boterham. Hij keek me glazig aan.
Zou hij ook een oranjebittertje hebben genomen?
Tussen de bedrijven door aten we ons meegebrachte avondmaaltje.
We hadden het nog niet op of een van de collega’s van beneden belde al,
diverse bewoners redden het echt niet langer.
Mw. de Jong zat in haar rolstoel te slapen, ik kreeg haar met geen mogelijkheid wakker, ook niet tijdens het transport met de tillift uit haar stoel haar bed in.
Mw. bleef slapen tijdens het omkleden en verschonen. Toen de dame van 90 kilo klaar was voor de nacht paste mijn vuurrode gezicht geweldig goed bij mijn oranje haarversiering.
Mw. Vriezeveen lag beneden op de bank te slapen en durfde niet meer in de lift naar boven, ze had weer last van hoogtevrees en claustrofobie.
Mw. Bergsma rende achter haar rollator en riep op luide indringende toon :”zuster, zuster!!!”
Gelukkig ontfermde Isabella zich over haar, ik kon de tranen drogen van mw. Boogaards (huh, was ze toch naar beneden gegaan?) die zich het verdriet van een huiskamergenote heel erg had aangetrokken.
Omdat ze ook moe was bood ik aan haar meteen naar haar bed te helpen.
“zo, de koningsdag is ook weer voorbij” zei ik toen ik haar in haar bed help.
“ja, het zou leuk zijn als ze daar ook iets leuks van maakten in zo’n huis als dit” was het snibbige antwoord dat ik daarop kreeg.
Dhr. Burger was bijna klaar voor de nacht.
“kan ik nog ergens mee helpen?”
Dat was niet nodig.
Ik vroeg naar zijn dag. “Hoezo?” met een vragende achterdochtige blik keek hij me aan
“Interesse” zei ik.
De dag was wel leuk geweest, vroeger ging hij met vrienden naar de stad, dat was de laatste jaren minder geworden, hij was een vreemde eend geweest.
Eigenlijk ging hij naar dit soort evenementen toe omdat hij vond dat het bij zijn burgerschap hoorde.
Ontroerend, zo’n ontboezeming.
Meteen daarna vroeg dhr. welk medicijn ik bij me had.
“Clozapine” “Ja dat klopt, dat krijg ik om 21.00 uur”
Mw. Heems, een van de weinigen zonder dementie, vroeg naar mijn dag en samen bekeken we de koningsdag foto’s van mijn kleinkinderen op mijn telefoon. “ja kind, daar gingen wij vroeger ook heen”
Ze haalde nog een herinnering op aan haar man die ik ook jaren heb verpleegd.
Om 22.45 uur ging ik naar beneden naar de teampost voor de overdracht met de vers binnengekomen nachtdienst. Terwijl we daar mee bezig waren hoorden we de eerste alarmen al af gaan op onze telefoons van bewoners die hun bed, of zelfs hun appartement uitgingen.
Mart kwam de teampost binnen met een doos waarin de oranje slingers zitten.
Ook voor de haarversieringen stond een doos klaar.
Nu alleen de poffertjes lucht nog zien weg te krijgen.
Met een collega fiets ik weg de frisse avondlucht in.
