Over de auteur: Stefan Miller is een master in Literatuur aan de Universiteit van Ohio. Hij werkt momenteel als een van de beste schrijvers van de diensten voor het schrijven van bibliografie Hij studeert ook mannelijke psychologie.

Korsgaard analyseert verschillende filosofische vragen en problemen, waarbij aandacht wordt besteed aan de basisfilosofische concepten van Kant en Plato. Ze onderzoekt hoe iemand zijn of haar eigen identiteit moet vormen op basis van ethische en sociale normen. Haar focus ligt vooral op de redenen waarom mensen een aantal handelingen plegen om de meest optimale optie voor hen te kiezen. In deze context zijn de basisprincipes van menselijk gedrag Kantian imperatief en Plato's rechtvaardigheid, die iemands harmonieuze coëxistentie met andere mensen in elke samenleving identificeren.
De filosoof verkent het verschil tussen de hypothetische en categorische imperatieven, die vereisten zijn van praktische rationaliteit. Volgens Korsgaard veronderstelt de hypothetische imperatief het volgende: geen enkele middelen mogen het doel rechtvaardigen. Er is echter een wil die verschilt van verlangen of denken. Het probleem is dus hoe je kunt combineren wat je te maken heeft met wat je doet. De laatste bepaalt bijvoorbeeld de categorische noodzaak, namelijk de praktische realisatie van ethische normen in het leven. De categorische imperatief stelt dat men nooit een stelregel zou moeten zijn die men niet zou kunnen doen als een universele wet. Als gevolg hiervan zijn beide imperatieven de belangrijkste principes van wilenheid en actie.
Dienovereenkomstig definieert de actie zichzelf als de oorzaak van een bepaald doel, dat alleen het menselijk bestaan bepaalt. Geen enkel ander wezen heeft dus doelen en handelt volgens hen. Elke actie moet een impuls en een principe hebben, wat leidt tot een bewuste handeling die het wereldbeeld verder vormt. In navolging van dit punt bespreekt de filosoof het probleem van de ziel op basis van constitutionele en gevechtsmodellen, die verwijzen naar Plato's idee van de menselijke geest. Daarom verwerpt Korsgaard het idee dat de ziel iets bovennatuurlijks en irrationeel is. Integendeel, ze stelt dat de ziel de realisatie van de rede is, waardoor een persoon goede en juiste handelingen kan plegen. Niettemin is Korsgaard van mening dat er een conflict bestaat tussen de autonomie van het Kantiaanse argument en de constitutieve eenheid van Plato. Met andere woorden, mensen gedragen zich niet slecht omdat ze dat willen, maar omdat ze worden geduwd door bepaalde externe omstandigheden, die niet kunnen worden veranderd vanwege de imperatieven.
Al met al probeert Korsgaard Kant en Plato te verenigen in één theorie van menselijk gedrag, rekening houdend met verschillende ethische paradoxen. In feite ziet zo'n verlangen er interessant uit omdat deze twee filosofen aanzienlijk verschillen in hun opvattingen. Enerzijds dringen zowel Kant als Plato aan op de noodzaak om zichzelf te vormen in overeenstemming met de imperatieven/deugden die zullen helpen om een gelukkig leven te hebben en in harmonie te zijn met anderen. Aan de andere kant zijn ze het niet eens over hun opvattingen, aangezien Kant zich richt op de onveranderlijke morele imperatieven die menselijke activiteit vormen, terwijl Plato vaak een beroep doet op externe sociale verwachtingen en waarden? dat zou een criterium moeten zijn voor zowel een burger als voor een persoon. Korsgaard bouwt daarom haar instrumentale theorie van menselijk gedrag op, waarbij de belangrijkste principes oorzaak/reden en gevolg zijn. Het nadeel van deze theorie is echter dat een persoon zich niet altijd rationeel gedraagt, dus zijn/haar acties passen vaak niet in de oorzaak of de passie. Daarom is de beste verklaring in deze situatie de filosofie van Hume, die de twee modellen eigenlijk afwijst en een synthese van hun voordelen biedt. Desondanks keert Korsgaard opnieuw terug naar de oude filosofie, in het bijzonder naar Plato en Socrates, waarbij ze de ziel analyseert als basis voor een gelukkig leven.
Kortom, Korsgaard combineert de morele imperatieven van Kant en Plato's theorie van de ziel en synthetiseert ze in haar eigen oorspronkelijke theorie van zelfconstitutie. De auteur is ervan overtuigd dat een persoon zich moet laten leiden door bepaalde doelen (maxims), waarbij zijn/haar handelingen worden gecorreleerd met de autonomie van andere mensen. Het verschil is echter dat een persoon opzettelijk, maar niet instinctief leeft en zo zijn/haar eigen bestaan vormt.