Inmiddels is Veronique een 19-jarige tiener. Zij heeft geleerd om te gaan met haar problemen. En ze is goed in de sociale omgang. Maar dat is niet altijd zo geweest.

Op de basisschool bleek al snel, dat zij goed kon leren. Heel goed zelfs. Ze heeft het label hoogbegaafd opgeplakt gekregen. Tegenwoordig denkt men dat juist in haar hoogbegaafdheid de problemen in haar jeugd min of meer ingebakken zit.

Halverwege groep 3 van de basisschool kwam Veronique in een voor haar nieuwe groep. Haar ouders waren net verhuisd en ze moest dus haar weg vinden in een nieuwe omgeving; een andere wereld dan die zij kende.

Zo klein als de kinderen waren, moest zij zich werkelijk bewijzen. Op allerlei manieren werd Veronique getest door de natuurlijke leider in de klas en zijn volgelingen. En je kunt Anneke best een harde tante met haar op de tanden noemen. Zeker voor Veronique kon zij meedogenloos hard zijn.

In de loop der jaren kroop Veronique steeds meer terug in haar schulp. Ze richtte zich alleen nog maar op het schoolwerk, op goede - of eigenlijk perfecte - cijfers. En dat ging haar goed af. Maar ze voelde zich van binnen wel helemaal alleen, buitengesloten. De wortels van afwijzing en eenzaamheid hadden in haar eenvoudig goede grond gevonden.

Het pesten nam echt diepgaand liefdeloze vormen aan. Niet alleen op het schoolplein, als ze Veronique weer eens bont en blauw sloegen. Of in de klas, waar ze haar zo duidelijk mogelijk negeerden, of juist met een liniaal in de rug porden. Om het digitale pesten met scheldwoorden en bedreigingen maar niet te vergeten.

Zodra ze van het schoolplein af fietste, werd Veronique ook regelmatig door een paar klasgenootjes klemgereden. Ze kon niet anders dan stoppen, waarna ze zelf de ventieldopjes van haar banden moest losdraaien en naar huis moest gaan lopen. Gevolgd door een paar uit de clan, want ze mocht natuurlijk niet ergens een fietspomp lenen om haar banden weer op te pompen…

Op haar 15e ging Veronique voor het eerst naar de psycholoog. Alles wat er misging in haar leven in die schooltijd hield haar in zijn greep. Depressief gingen haar gedachten zelfs met enige regelmaat uit naar zelfmoord. Dat was het moment, dat haar leraar op de middelbare school ingreep. Eindelijk een leerkracht die haar terzijde stond.

De gesprekken met de psycholoog hebben haar verder geholpen de afgelopen paar jaar. Ze heeft haar klasgenootjes zelfs kunnen vergeven, omdat ze is gaan beseffen dat ook zij hun persoonlijke achtergrond hebben.

Het kan zijn dat je als lezer de bochten af en toe wat te kort vindt. Weet dan dat dit weliswaar een fictief verhaal is, maar de slotconclusie ten langen leste wel op kan gaan.

Nee, het gaat niet altijd zo. Dat besef ik maar al te goed. Maar hoop op beter is er altijd. Zo lang er leven is, is er immers hoop. Dus op wat voor manier het leven misschien nu tegenzit, je mag hoop houden. De verandering komt soms zelfs op een moment of een manier die je absoluut niet verwacht.

Dat is ook een van de lessen, die ik geleerd heb op de school die leven heet.

“School” is het thema van de schrijfuitdaging van @Hans van Gemert  voor deze maand. 

Deze laatste bijdrage is een fictief verhaal.

#kortverhaal#school#pesten#afwijzing#schrijfuitdaging

Het verhaal is voorbij.

Hieronder volgen enkele tekstgedeelten, die helaas niet te verwijderen zijn.