'Het Smelt'

Gisteren kreeg ik het boek 'Steal like an artist' in mijn handen, evenals het notitieboek. Vandaag ben ik al meteen met een oefening begonnen: 'steel de titel van een boek dat je nog nooit gelezen hebt en verzin je eigen verhaal.' Bij deze: enjoy!

Ik had hem een ijsje gemaakt. Ik was begonnen met 3 bolletjes: vanille, slagroom en stracciatella. Om het nimmer, nooit genoeg is, had ik het geheel overgoten met een rijkelijke portie chocoladesaus, een overdaad aan geraspte, witte chocoladesnippers en het plaatje vervolledigd met enkele toefjes zelf geklopte slagroom. All in the name of love. Dit prachtexemplaar stond te pronken in een prachtige glazen coupe, geheel eigenhandig gemaakt door een gepassioneerde, zwoegende (en zwetende) glasblazer die zijn levenswerk voor zijn ogen zag ontstaan. Engelen zouden spontaan in huilen uitbarsten bij het zien van zoveel schoonheid.

Maar hij kwam niet opdagen.
Ik moest in wanhoop toezien hoe het dessert wegzakte in diepe treurnis. De tand des tijds zou hem niet ongemoeid laten. Ik heb met flinke looppas mijn geliefde creatie gered van de zekere ondergang. Eens in de ijskast trachtte ik hem nog met enkele versleten woorden te troosten. Ik kwam echter des te meer tot het besef dat ook ik niet ontzien was gebleven. Ik heb mijn hart bij het ijs bewaard, opdat het nooit meer smelten zou voor de charmes van een ander.

Hij is nooit meer wedergekeerd. De hufter.
Maar ik heb evenmin gehuild.

Aan alle (mooie) dingen komt een eind. Dat mocht ik effectief ervaren toen de wekker niet de moeite had gedaan me tijdig te wekken, het licht niet reageren wou op mijn vingerknip en mijn GSM na een hele avond nog steeds morsdood bleek. Ik snelde naar beneden en kwam tot het verontrustend besef dat het begonnen was. Het kleine plasje aan de ijskast trachtte me te waarschuwen voor wat komen zou.
Ik zag mezelf genoodzaakt het enige te doen dat ik nog kon doen. Ik nam een glas wijn en zette me op een stoel voor die openstaande ijskast. Met lede ogen zag ik hoe hij zachtjes de strijd verloor tegen de onderdrukkende warmte. Ik hief mijn glas als eerbetoon en dronk het met tranen weg.
Ik heb hem ritueel door het toilet gespoeld, mijn emotionele bondgenoot, onder begeleiding van de meest rouwgevoelige afspeellijst op Spotify. Ik heb nog even geijsbeerd, twijfelend over wat ik doen zou.
Uiteindelijk kwam ik tot het besluit dat ieder eind een begin mag zijn.
Ik heb mijn hart een tweede kans gegeven, onder strikte afspraken uiteraard. Het gaat wel nooit meer in de ijskast. Volgende keer is het gewoon enkeltje riool.

Loading full article...