En toen drong het tot haar door, ze was in de fout gegaan en ze had niet goed opgelet en nu zat ze vast, ze zat niet alleen opgesloten in een ziekenhuiskamer op de 5de verdieping, maar ook in haar zelf en daardoor had ze zich ook uitgesloten tegenover de rest van haar omgeving.
Deze realisatie drong door toen de psychiater haar keel schraapte en de vraag nog eens herhaalde,
“Heb je iets op papier gezet over je levensverhaal zoals ik de vorige had gevraagd?”
De vraag kwam binnen bij Amelia, maar haar gedachten waren zo op hol aan het slaan dat er tussen losse hersenspinsels en uitvluchten niet veel uitkwam buiten een zwak kuchje.
Hoe was ze toch in deze situatie terecht gekomen, waar was ze de focus verloren.
Ze had door dat haar gesprekken in haar hoofd voor een stilte gezorgd tussen haar en haar gesprekspartner, ze moest dus snel iets verzinnen.
“Uhmm ik heb er over nagedacht maar ik heb niets op papier gezet.”
“Waarom niet? “
Daar was ze weer met haar waarom-vragen waar ik onnozel van wordt, niet alles heeft een verklaring of redenering nodig, soms is iets gewoon zo, heel simpel.
“Ik ken mijn levensverhaal, het is namelijk mijn leven en ik denk niet dat ik dit moet delen, sterker nog het is mijn recht.”
“Waarom heb ik het gevoel dat je je vijandig opstelt? Ik ben gewoon benieuwd naar je verhaal.”

Waar moet ik beginnen, een paar dagen geleden, een paar maanden of moet ik helemaal terug gaan in de tijd, ik weet het zelf niet.
Waar traditioneel je levensverhaal begint bij je geboorte, kan je over die periode heel weinig zeggen en het is niet dat ik aan mijn ouders kan vragen om te helpen.
Misschien moet ik dat als beginpunt nemen, maar dat is onmiddellijk zo negatief.

Loading full article...