De zon schijnt
maar bij mij is het donker
De vogels fluiten
maar bij mij heerst er donder

Ik wil dat het stopt
dat de zon ook voor mij terug opkomt
Ik wil niet langer mezelf verstoppen
achter een masker mijn gevoel wegproppen

Die nep lach doorziet vast iedereen
maar niemand die er iets van zegt
want ik ben altijd maar alleen
of toch niet helemaal

Het gevoel dat iemand meekijkt
soms even een warme hand op mijn schouder neerstrijkt
Dat geeft mij kracht om door te gaan
om de zwarte wolken in de wereld te doorstaan

Loading full article...
Cheers
Gift
Boost
Share to Whatsapp Share to Facebook Share to Pinterest Share to Twitter Share to Telegram Share to LinkedIn Share to Reddit Share with Email

3 comments
Dana
Goed geschreven
Reply
Toto Animo
Krachtig gedicht
Reply
Madeleine
Dat heb je prachtig geschreven! Mooie foto erbij ook.
Reply