Kunststukje

Piet roept bij mij pragmatisch primaire reacties op, in geuren en kleuren. Op de kopfoto sta ik ín één van zijn werken en dat is uit de kunst. Je ergert je niet gauw groen en geel aan zijn grafische grillen maar er uren naar turen is me ook niet gegeven. Gegeven is wel dat ik uit de doeken wil doen dat een thema, voorstelling of fantasie me het hoofd op hol kan brengen - rechtlijnig of niet.

Onlangs Eindhoven bezocht, nader bepaald het Van Abbemuseum. De naamgever van deze toeristische trekpleister had een sigarenhandel in Stratum, en het gebouw is gevestigd aan de Stratumsedijk - dat is een opsteker om in te lijsten! Knipoog naar Karel I met de vernoeming in het café, voorts is het een voorvechter van gelijke rechten voor woke bi-Brabo's, #LGBTQ en Henri gaat hand in hand.

Bij kunstcollecties en andere op kinderen gerichte tentoonstellingen had ik het al vaker gezien: interessante interactie. Hoe intrigerend indrukwekkend een icoon ook moge zijn, soms komt het niet helemaal uit de verf moet ik met kleur bekennen. Je blind staren heet natuurlijk niet voor niets zo en een uitzichtloze passie is snel bekoeld. Het ruiken, horen en vooral voelen van kunststoffen wordt in dit museum niet alleen oogluikend toegestaan, maar zelfs grof gestimuleerd.

Zie je dus een kras complementair contrast waar je geen voorstelling van kunt maken, haal er dan je neus voor op en blaas de uitdrukking cultuur opsnuiven nieuw stilleven in. Dans op de deuntjes van een dixieland drieluik of beeld je in dat de mannequinchallenge terug is van nooit weggeweest. Leg je vinger op de zere plek van een tentakeltoelatingstastbaartentoonstellingsobject en volg je gevoel.

Picasso gespot, Chagall genoten en daarna de kunst van het weglaten ervaren. Een bescheiden museum met allure en ambities die gezien mogen worden. Buitengewoon bijzonder vriendelijke en markante medewerkers in een dito depot met een kunstgreep die herhalingsgevaar oplevert. Eindhoven de gekste.