Kwallen horen in de zee.

Ondertussen had zilverbloem van de zijlijn het een ander gevolgd. Ze kan niet overal bij zijn want haar zoon vraag alle aandacht en die kan hem ook zomaar opeens smeren. Bij de zee vindt zij dat dood eng. Toch vind ze het niet echt een prettige gedacht om al die kwallen te zien. Stel dat haar zoon daar bovenop stapt. Ten eerste is dit voor haar mannetje lastig maar ook voor die kwallen.

Tja haar knulletje kan niet goed uitleggen wanneer iets zeer doet, jeukt of wat dan ook. Hij leert het wel steeds beter te verwoorden maar toch. Zilverbloem besluit haar laarzen aan te trekken en de kwallen op te pakken. Tijd om terug de zee in te gaan voor er nog meer slachtoffers vallen. Of verpest ze daarmee het kwallenbal? Maar toch die arme dieren horen toch ook in de zee en met die enorme hitte mag je van geluk spreken dat ze nog niet gekookt zijn.

Hup een schepje van zoonlief, zoonlief laarzen aan doen en gaan. Zou je denken. Maar zoals gewoonlijk gaan vreemde dingen niet makkelijk dus eerst uitleggen dat de kwallen steken (net als muggen) en dat hun bulten heel veel pijn doen. De kwallen kunnen niet door de laarzen heen prikken. Goed hij accepteert het en de laarzen mogen aan. Ze verteld hem dat hij de kwallen niet zomaar mag aanraken en dat mama de kwallen gaat oppakken, met een schepje. Zoonlief mag klaarstaan met de emmer waar wat zeewater in zit. Ze durft hem geen schep in handen te geven want stel dat hij die kwallen daarmee door midden slaat.

Dit is een enorme uitdaging en Zilverbloem houd haar kleine grote man goed in de gaten. Gooit hij niet de emmer ondersteboven op het strand? Blijft hij met zijn handjes uit die emmer? Gelukkig valt het reuze mee en ziet ze weer hoe hij gegroeid is in de afgelopen maanden. Ze zullen lang niet alle kwallen de zee in kunnen helpen maar het zou mooi zijn dat ze een paar emmers met kwallen de zee in kunnen helpen. Dan belanden die in elk geval niet in een salade .