Ik weet niet aan welke kant van de lijn jij zit, maar ik heb wel eens het idee dat het de verkeerde kant van de lijn is. Of ik nu op de reservebank zit, of in het veld sta te spelen, het lijkt erop dat ik eeuwig en altijd aan de verkeerde kant van de lijn zit of loop!
Is het niet linksom, dan is het wel rechtsom. Wil ik eens iets, heeft de tegenpartij ineens weer andere gedachten! Wil ik iets niet, wordt ik ineens opgesteld door de coach en moet ik dus wel presteren. Man, man, waarom wordt er aan mijn nou nooit iets gevraagd?
En soms probeer ik gewoon wat hoor. Dan sta ik aan de zijlijn van het veld me op te warmen, om daarna te knallen in het veld. De adrenaline giert door het lichaam en het zweet breekt me dan toch al aan. Klaar om het veld in te gaan, te strijden met ‘bloed, zweet en tranen’.
Maar ach, het lijkt dan net op het huwelijk:
Meestal beland ik als vanzelf op de reservebank!
