Language, if only I could write...

Tijd voor taal...

Als ik maar hard genoeg blijf trappelen,
dan kan ik een heel klein beetje zwemmen.
Ik ga nooit te ver van de kant, anders valt mijn paniek niet meer te remmen.

Het beste is, dat ik wat grond onder mijn voeten voel.
Zij...die water volledig vermijden, weten wat ik bedoel.

Ik hou me drijvend, maar vraag me echt niet hoe.
Altijd maar vechten, om niet te verdrinken maakt me verdrietig en onvoorstelbaar moe.

Ik vergelijk het maar even met zwemmen, want zo moet ik mijn laaggeletterdheid helaas beleven.
Ik kan spartelen, ik kan dobberen, maar het lukt me niet om eens lekker vol gas te geven.

Kon ik maar schrijven zoals ik praat.
Kon ik maar lezen, wat daar geschreven staat.

In de supermarkt kijk ik veel naar de plaatjes
en een aftiteling gaat voor mij veel te snel.
Handleidingen en/of gebruiksaanwijzingen,
zijn voor mij een ramp, echt waar…ze zijn een rel.

Ik kan mijn "gebrek" al jaren en nog steeds heel goed verbloemen, toch zie ik geen enkele reden om mezelf hierin te roemen.

Ik schaam mij en ik loop er niet mee te koop,
maar weet je, ik wil mij niet langer verbergen en dat geeft hoop.

Ik wil niet meer liegen en zeggen dat ik mijn bril ben vergeten.
Nee, ik wil het niet meer, het knaagt aan mijn geweten.

Ik wil ook niet steeds naar de buurman, het voelt niet meer goed, het voelt niet meer fijn.
Ik wil niet langer spartelen, dobberen en afhankelijk zijn.

Ik wil ook zo graag eens zwemmen in die grote woeste zee, en al lijkt dat bijna onbereikbaar voor mij…
Ik weiger om me nog langer te verstoppen,
ook ik heb rechten en daarmee een plekje in onze maatschappij.

door: een Stem van Gedachten 💭

Tags: #Laaggeletterdheid