Afvallen: lachen maakt lichter
We zitten met zijn vijven op een bankje te wachten tot onze vrijdagtraining begint. Iedereen is er klaar voor. Althans… er ontbreekt nog één dame. Ik ken haar niet. De anderen wel, maar ik heb nog nooit met haar getraind. Je kunt je inschrijven via de app, dus wie er komt trainen wil wel eens variëren, maar de meesten hebben, net als ik, een vast schema en een vast ritme. Voor mij geldt: hoe vaster, hoe beter, hoe groter de kans dat ik ga. Het is bijna half zeven. Daar komt de laatste van ons groepje. Precies op tijd, want de deuren naar het lokaal gaan open.
“Jongens, ik verontschuldig me nu alvast. Ik heb heel erg last van winderigheid.”
Ik schiet in een lach. Dat is de raarste kennismakingszin die ik ooit gehoord heb. Meestal geven we elkaar een hand of zeggen we goedenavond.
“Nee, echt,” zegt ze, ietwat gepikeerd over mijn gegiechel, “ik heb last van mijn darmstelsel.”