Leijpark013

@leijpark013 · 22 Oct 2021

Follow Following

Leijpark013 17 oktober 2021 Amerikaanse vogelkers

#leijpark013 #amirikaansevogelkers

Gepubliceerd door Thierry P. Dinjens  · 17 oktober om 18:04  ·
De bosbouw in ons land is een proces dat voortdurend in beweging is. Onder de invloed van de elementen, vervuiling en de vraag naar hout veranderen bossen constant. Zo ontstaan er kale plekken in het bos, doordat de grond zuurder wordt. Dit kan door zure regens, maar ook doordat dennennaalden op de grond vallen en zo de bodem zuurder maken. Op dit soort plekken zou een gewas dat zure grond aankan en er zelfs floreert niet misstaan. Zo dachten ook de bosbouwers aan het begin van de 20e eeuw en zij leken de ideale kandidaat gevonden te hebben: Amerikaanse vogelkers. Deze kleine boom met eetbare bessen kan namelijk heel goed leven op zure grond. Dit resulteerde er in dat veel bossen met kale plekken werden opgevuld met Amerikaanse vogelkers. Toen leek het een goed plan. Later bleek echter dat deze exoot enorm woekert en bossen niet enkel opvult, maar gewoonweg overneemt. De 'gast' bleek een wolf in schaapskleren. En ineens kwam daar het punt waarop zij zelfs bestreden moest worden en dat moment is nu nog altijd gaande. Dat bestrijden kan op allerlei manieren: de boom afzagen en de stomp insmeren met bestrijdingsmiddel, de boom met wortel en stok uittrekken of de boom 'schillen'. Dat laatste wil zeggen dat op ongeveer een meter hoogte de bast eraf gehaald wordt. De boom zal dan binnen twee jaar afsterven.
Dit alles heeft er nog niet toe geleid dat de Amerikaanse vogelkers verdwenen is. Integendeel, veel lijkt zijn opmars niet te remmen.
Wat hier een plaag is, is in land van herkomst een zegen. De kersen zijn namelijk goed te eten en waren vast onderdeel in de zogeheten 'pemmican'. Dit was een voedingsbron van de oorspronkelijke bewoners van Amerika (de Indianen) en zij namen dit mee op hun trektochten. Pemmican bestond uit tot poeder gedroogd vlees, vet en gedroogde vruchten. Dit mengsel blijft maandenlang goed zonder dat het gekoeld bewaard hoeft te worden. Pelsjagers en bonthandelaren vonden hierin ideaal voedsel dat ze mee konden nemen, op zoek naar pelsdieren zoals nertsen, bevers en marters. Zij ruilden huiden tegen pemmican, stampvol dierlijke proteïnes en vitamines. Heel handig op plekken waar geen bessen groeien, of waar die eenvoudigweg onder de sneeuw waren verdwenen.
Nu nog worden de bessen gebruikt om kersentaart te maken en om rum en brandy die typische kersensmaak te geven.
Een heel lekkere vrucht dus, zou je zeggen. En dat is ook zo, al zijn het bij ons vooral de vogels die er zo over denken. Het is daarom ook dat de Amerikaanse vogelkers zich zo snel verspreidt: vogels eten de kersen maar al te graag, poepen de zaden weer uit en hup: daar groeit weer een nieuwe boom. In de praktijk lijkt dit minder erg dan in eerste instantie gedacht. Als de Amerikaanse vogelkers niet bestreden wordt, dan zullen na verloop van tijd andere boomsoorten en struiken toch weer hun plekje komen innemen in het bos, waardoor de grond weer minder zuur wordt en de Amerikaanse vogelkers terug wordt gedrongen.
Het zal u niet verbazen dat de Amerikaanse vogelkers ook de kop op heeft gestoken in het Leijpark. Dat is geen ramp, zeker niet in een park waar toch reeds een ratjetoe van inheems en uitheems spul door elkaar groeit. En als je nu in het Leijpark plotseling overvallen wordt door een enorme dorst, zuig dan eens aan een paar kersen. Ze zijn een beetje bitter, maar enorm dorstlessend. Zorg er wel even voor dat u de pit niet opeet, want die is giftig, maar dat geldt ook voor de pitten van onze eigen zoete kers. Vermijd ten allen tijde de pitten; met pitten is het kwaad kersen eten...