Leijpark013

@leijpark013 · 07 Apr 2022

Follow Following

Leijpark013 Helmkruidbladwesp

Gepubliceerd door Thierry P. Dinjens  · 30 maart om 16:46  ·
We kijken wel eens naar een film als Jurassic Park of wandelen door Natuurmuseum Brabant en als we zo geconfronteerd worden met dinosaurussen dan denken we: “het is maar goed dat die dieren nu niet meer bestaan. Ze zouden ons onmiddellijk aanvallen en opvreten.” Een terechte gedachte. Geen paniek: ruim 66 miljoen jaar geleden stierven zij uit, waarschijnlijk door de inslag van een gigantische meteoriet.
Dit betekent echter niet dat alles wat toen leefde er nu niet meer is. Er zijn dieren die zo geweldig aangepast zijn aan hun omgeving, dat zij weinig tot niets veranderd zijn en ons nu nog steeds omringen.
Een mooi voorbeeld hiervan vinden we onder de bladwespen: de Helmkruidbladwesp. Dit prachtige insect doet ons bij de eerste aanblik denken aan een monster. Je moet er niet aan denken dat een dergelijke bladwesp de afmetingen zou hebben van de insecten die rond vlogen in de prehistorie. Toen vulden ware giganten het luchtruim. De insecten konden toen zo groot worden omdat de lucht voor 31 procent bestond uit zuurstof, tegen een schamele 21 procent nu. Alles wat leeft heeft zuurstof nodig en zuurstof bevordert de groei van levende wezens. Precies waarom wij ongewenste planten bedelven onder een antiworteldoek; als eenmaal de zuurstof is afgesneden stopt de groei onmiddellijk.
Bladwespen waren er al zo'n 220 miljoen jaar geleden; zoveel jaar kun je je bijna niet voorstellen. De Helmkruidbladwesp is afhankelijk van het helmkruid. Deze plant gedijt goed in het Leijpark, dus daar hebben we deze bladwesp aangetroffen. Op het eerste gezicht denk je aan een echte wesp, vanwege de typische geelzwarte banden op het lijf van de bladwesp. Dit verschijnsel noemen we mimicry: een ander levend wezen (of diens eigenschappen) worden geïmiteerd. In dit geval doet de bladwesp een echte wesp na en laat weten: “Ik ben gevaarlijk, want ik ben giftig en ik kan steken!” In de praktijk is dit niet zo, maar ik kan me zo voorstellen dat een mens zich zomaar zou kunnen vergissen. De Helmkruidbladwesp verraadt zichzelf echter als je beter kijkt. Er is geen wesp in ons land (zelfs niet de hoornaar) die dergelijk feloranje gekleurde voelsprieten heeft. Daar prikken we door het theater van de snoodaard heen.
Veel dieren doen dit echter niet en zo verzekert de Helmkruidbladwesp zich ervan dat weinig roofdieren haar op zullen eten. Alleen sommige spinnen zullen zich niet laten verschalken; bovendien kunnen veel spinnen gif opslaan in hun lichaam om later weer af te scheiden, dus mocht het toch een echte wesp zijn die zij strikken in hun netten, dan nog is er geen man overboord.  
De larven van de Helmkruidbladwesp noemen we bastaardrupsen. Echte rupsen horen natuurlijk bij vlinders, maar omdat de larven op rupsen lijken hebben we er dit toepasselijke woord voor bedacht. De rupsen eten van het helmkruid, de volwassen bladwespen doen zich tegoed aan vliegjes.
Het is de Helmkruidbladwesp gegeven dat zij nog lang mag voortbestaan. Miljoenen jaren wist zij de dans van het uitsterven te ontspringen om nu geconfronteerd te worden met een tijd waarin er zo weinig bloemen en planten over zijn, dat heel volksstammen uit de insectenwereld inmiddels met uitsterven bedreigd zijn. Daar kunnen wij iets aan doen! Niet meedoen aan de massacultuur waarin er nog slechts 1 gewas verbouwd wordt en alle andere worden verwijderd met landbouwgif. Wat we ook kunnen doen is ons Leijpark koesteren, waar dergelijke dieren nog wel de nodige voeding vinden. Hoe dan ook: Laat niet ons voor elkaar krijgen wat vele honderden miljoenen jaren niet deden. Het is de Helmkruidbladwesp vergeven dat zij toneel speelt want zeg nu zelf: Wie speelt er nu nooit toneel?

Leijpark013 #helmkruidwesp