Leijpark013

@leijpark013 · 26 Apr 2023

Follow Following

Leijpark013 Rosse woelmuis.

Geschreven door Thierry P. Dinjens  ·

  ·
Het Leijpark wemelt van het leven, maar niet elke levensvorm laat zich even makkelijk vangen op de gevoelige plaat. En dan heb ik het niet eens over zeer kleine organismen, maar meer over schuwe dieren die zich veiliger voelen in de schemering dan in het volle daglicht. Zo af en toe weet Leijparkfotograaf Henk de Winter een dergelijk verborgen wezen te verschalken; maak kennis met de Rosse woelmuis.
Woelmuizen heten zo omdat zij woelen (wroeten) in de grond, op zoek naar iets eetbaars. Zij kenmerken zich door kleine ogen en oren; heel anders dan de huismuis en de bosmuis die we al eerder tegenkwamen in het Leijpark. De Rosse woelmuis maakt gebruik van wissels door het kreupelhout, legt ondergrondse gangen aan en begeeft zich in de ondergroei van lage struiken. Ze is op haar hoede; dat moet ook wel want een groot aantal roofdieren heeft haar op het menu staan. Precies de reden waarom de Rosse woelmuis anderhalf jaar oud kan worden (op papier), maar in de praktijk vaak de drie maanden niet eens haalt. Uilen, de torenvalk en de sperwer, maar ook de vos, de wezel, de steenmarter en ook zwerfkatten vinden woelmuizen een heerlijke versnapering. Reigers denken er net zo over en zij wassen gevangen woelmuizen eerst, voordat ze hen opeten. Een Rosse woelmuis (dat ‘rosse’ slaat op de rode zweem die er over de vacht van het diertje ligt) zal er derhalve alles aan doen om niet op te vallen. Op een plek als het Leijpark, waar hoog gras over gaat in lage begroeiing, kan de Rosse woelmuis het een tijdje volhouden. En: ze kan ook omhoog! De Rosse woelmuis is een uitstekende klimmer die we nogal eens in nestkastjes kunnen aantreffen. Alleen water vormt een serieuze barrière; de Rosse woelmuis kan wel een klein stukje zwemmen, maar groot water vermijdt ze liever.
De aanwezigheid van de Rosse woelmuis betekent dat een groot aantal andere dieren ook kan overleven in het Leijpark. Juist die kleine gebiedjes met veel begroeiing zijn belangrijk. In open gebieden zoals de grote grasvelden, daar zullen we geen woelmuizen aantreffen. Als er ineens open gebied ontstaat tussen de verborgen stukjes bos en struweel, maken we het de Rosse woelmuis moeilijk. Een fiets- of wandelpad is zo’n open gebied. Daar begeven de muizen zich niet graag; veel te open en veel te makkelijk om juist daar door een roofdier gegrepen te worden. En hoe minder woelmuizen in het Leijpark, des te minder roofdieren en roofvogels er hun kostje bij elkaar kunnen scharrelen. Met elke boom die gerooid wordt en elke struik die sterft verdwijnt er een stukje leefgebied van de Rosse woelmuis. En zoveel vraagt ze niet. Ze is in elk seizoen actief, houdt geen winterslaap en verzamelt allerlei zaden en noten waarvan ze her en der voorraadjes aanlegt. Ook wormen en slakken worden gegeten, maar ze eet toch het liefste plantaardig materiaal. Door vruchten te begraven voor later plant zij ook bomen en struiken; niet elke vrucht wordt weer opgegraven. Het aanzien van het Leijpark wordt dus door de jaren heen wezenlijk veranderd door de Rosse woelmuis en dat heeft ook wel zijn charme toch? Een park is niet statisch, het is constant in beweging.
Zo ook de Rosse woelmuis die zich, al ritselend tussen de bladeren soms verraadt zoals deze keer. Gelukkig voor haar had de grote mijnheer met de camera geen kwaad in de zin en wilde enkel maar een kiekje maken. Aldus geschiedde. Laten we hopen dat zij de volle achttien maanden oud mag worden, daarbij iedereen die haar bejaagt in de maling neemt. Inclusief de fotograaf, die is toch reeds op zijn wenken bediend en: hij heeft ondertussen legio andere muizenissen…

#park #rossewoelmuis