Niks maakt een film zo plezierig als een aantrekkelijke held die de strijd aangaat met zijn vijand, wiens foeilelijke gezicht de kijkers ervan weerhoudt om hem enige vorm van sympathie te schenken. Dat is de bedoeling, tenminste.
Het innerlijk telt, maar aan deze regel wordt zelden gehouden in de showbizz. We hebben de voorkeur dat de mensen die we het meeste gaan zien op het scherm fijn zijn om naar te kijken, want we willen toch niet twee trollen in een zoen-scene zien? Zelfs als een film letterlijk over trollen gaat, zijn de trollen in de hoofdrol net weer iets schattiger dan hun medetrollen en/of andere monsters in de film. De 3D animatie, Igor, is daar wel een voorbeeld van.
Zelfs onze mainstream zangers en zangeressen hebben we het liefst zo zwoel mogelijk. In Idols nemen ze geen genoegen met haakneuzen en missende tanden, en mocht zo iemand het einde van de talentenshow halen, krijgen ze gelijk een make-over zodat de cover van hun cd het aantrekkelijk maakt om te kopen.
Kurt Nilsen en Susan Boyle werden beiden iets mooier na hun succes.
Comedy films, computerspelletjes en tv-series zijn praktisch de enige gebieden waar rariteiten een hoofdrol kunnen verwachten, maar zelfs dan is het zelden een serieuze rol. In andere films worden ze eerder gecast als de vijand of het grappige maatje van de held. Of van de vijand weer.
Hollywood wil mensen die constant kijken alsof ze in een fotoshoot zitten, en romantische films hebben een voorkeur voor liefdesverhalen tussen mensen wiens haar altijd perfect in model zit. In actiefilms mogen de mannen wat smoezeliger zijn, vrouwen liever niet, maar het zijn nog steeds mensen met een haast ongeïnspireerd knap uiterlijk. Zoals die van Nathan Drake. Je kent het wel. Amerikaans, donker haar, lichtjes ongeschoren gezicht; deze types hebben we aardig vaak teruggevonden.
Niet lang terug sprak ik over Assepoester 3, waarin de gemene stiefzus, Anastasia, een hoofdrol kreeg. Ik heb van het verhaal genoten, maar het werd duidelijk dat uiterlijk er wel toe deed. Anastasia krijgt de staf van de toverfee te pakken, waarna haar bittere moeder het gebruikt om terug te gaan in de tijd, en haar met de prins laat trouwen.
We vergeten even dat de herinneringen van de prins waren aangepast door magie; hij en Anastasia hebben het best gezellig met elkaar gehad. Niet helemaal een uitdaging, want de concurrentie heeft maar 1 haastig avondje met hem doorgebracht.
Zelfs vader de koning was dol op haar, en die was niet eens gehersenspoeld door magie. In een emotioneel moment geeft hij haar een zeeschelp wat naar de ontmoeting met zijn overleden vrouw leidde. Toch, aan het eind van de film kiest de prins weer voor Assepoester. Het meisje die hij amper kende, zelfs toen hij haar kende. Want zij is mooi. Natuurlijk zegt Disney dat niet, dus het is onder het mom van zielmaatjes zijn, en "die elektriciteit voelen zodra je elkaars hand aanraakt". Jakkes.
Het bestaan van deze film riep een belangrijke vraag in me op:
Als Assepoester niet mooi was, zou ze dan hebben gekregen wat ze verdiende? Nadat ze jarenlang slaaf is geweest in haar eigen huis, zou de prins haar hebben aangekeken, laat staan met haar dansen? Het antwoord is nee. Disney koppelde immers de lelijke Anastasia met een dikke, gewone bakker, en de mooie Assepoester kreeg een mooie prins.
..laten we doen alsof het eerste heel erg is en het laatste waar is over die prins, anders werkt mijn argument niet, lewl.
Maar ik bedoel dus te zeggen dat het vaak soort-zoekt-soort is, en niet zozeer qua innerlijk. Ik vond de prins veel leuker met Anastasia, met wie hij veel meer tijd had doorgebracht dan met Assepoester, vooral in deze film. Het is niet zo dat de prins zijn getrouwde leven met haar kon oproepen, want die bestond niet meer in deze tijdlijn. Alleen die korte avond waar hij met haar had gedanst bestond nog.
Ik weet natuurlijk wel dat Anastasia niet ging winnen van Assepoester, die officieel nog de held van het verhaal was. Ze deed grotendeels van de film mee met de tegenpartij, het was te verwachten dat ze geen liefde zou vinden op het eind. Behalve misschien met die bakker uit de 2e film, die een chronologisch verwarrende cameo had gekregen in de aftiteling.
Fictie vindt namelijk dat gemene of boze mensen geen liefde verdienen. Anastasia heeft dat lichtjes doorbroken in Assepoester 2, maar ze moest ervoor leren aardig te zijn. Megamind in de gelijknamige film kreeg ook het meisje, maar ik vind hem geen echte slechterik. Daar doet hij te lollig voor. Hij telt wel als "lelijke held", dus er is dat.
Nog een goedhartige lelijkaard is Quasimodo uit De Klokkenluider van Notre Dame. Hij kreeg ook niet wat hij zou hebben gekregen als hij een aantrekkelijke man was geweest die dezelfde dingen had meegemaakt met Esmeralda. Disney werkt namelijk graag met knappe mensen die samen wat beleven, maakt niet uit hoe beledigend kort, en worden daarna altijd verlieft.
Maar ja, Quasimodo is gewoon te lelijk. Phoebus.. iets minder lelijk. Ondanks dat Quasimodo zichtbaar meer indruk op Esmeralda had gemaakt en beide mannen vriendelijk tegen haar waren, koos ze de kapitein. Zijn vriendelijkheid telde meer. Quasimodo kreeg wel een vriendin in de 2e film, die objectief minder mooi en interessant was. De film, niet de vriendin. Misschien?
Ik kan me ook eens herinneren een film genaamd "Strange Magic" te hebben gezien. Volgens mij geen bioscooppublicatie, dus veel zullen het niet kennen.
Ik lette niet op tijdens de eerste helft, ik zat in een kamer met een groepje kinderen, maar ik weet dat het ging over een sceptische fee die verlieft wordt op haar korstige aartsvijand. Ik dacht niet dat het die richting op zou gaan, ik verwachtte een standaard meisjesfilm over feeën, het was wel interessant.
Op zich is er ook nog Gru uit Despicable Me die later een vriendin kreeg, maar ik vond het altijd maar een zwakke, romantiek-loze relatie. Ze waren beter af als vrienden. En Gru is net als Megamind een parodie op een slechterik, niet bepaald Jafar uit Aladdin. Maar wederom, ja, een "lelijke (anti-)held" die ons wel beviel. Net als Shrek, herinner ik me nu.
De conclusie is dat lelijke figuren best makkelijk de held kunnen zijn en alle clichés kunnen krijgen wat daarbij komt, het is alleen ongebruikelijk. Ik vind het voornamelijk erg wanneer er een knap iemand naast staat die alles krijgt, zonder dat die daar een beetje persoonlijkheid voor hoeft te tonen. Want dat is wel weer een vloek dat knappe figuren dragen; ze zijn minder snel onderbouwt of grappig.
Als topvoorbeeld daarvoor hebben we Lola Bunny uit de film Space Jam, tegenover de nieuwe Lola Bunny uit de 2014 Looney Tunes Show. Dit meisjeskonijn begon als woestaantrekkelijk, maar met weinig persoonlijkheid. In de Looney Tunes Show hadden ze haar uiterlijk gedowngraded en kon ze opeens wel grappig zijn. Blijkbaar moest ze daarvoor "lelijker" worden. En Bugs Bunny haar gelijk niet meer mogen.
Beloon de maker en jezelf door de maker te belonen en jezelf waardoor je de maker beloont. En jezelf.
- The revenue of this ad will be returned to the Yoors members -
Applause
QR Code
