Ilse is het kwijt

#Leonie is een vrouw van tegen de veertig, ze zou je buurvrouw kunnen zijn. Ze bouwt na haar scheiding een nieuw leven op met haar drie kinderen. Haar ouders wonen vlakbij en haar zus verwacht haar tweede kind. Haar vriendin Ilse heeft relatieproblemen en met haar buurvrouw Mandy heeft ze eetafspraken van het goede soort: Mandy kookt!

Om vijf over tien parkeerde Leonie haar auto op de parkeerplaats bij het bos waar ze met Ilse had afgesproken. Ilse stond al bij haar auto te wachten. “Ik moest de kinderen van me afschudden, die wilden ineens ook mee”, lachte Ilse nadat ze Leonie met drie kussen begroet had. “Die van mij niet”, zei Leonie “Julia lag zelfs nog te slapen”. “Meisjes zijn denk ik toch wat eerder in de puberteit, Niels is daarin echt nog een stuk kinderlijker”, zei Ilse. De zoon van Ilse was een jaar jonger dan Julia.
Samen liepen ze het bos in. Het was heerlijk op deze zondagochtend, de vogeltjes zongen in de bomen en verder was er helemaal niets te horen. In de verte was een open plek waar de zon op de grond scheen. Wat was de natuur toch schitterend!
“Hoe is het nou met je?” vroeg Leonie haar vriendin. “Op zich gaat het goed. Vincent houdt zich koest en doet zijn best, de kinderen gaan lekker”. “Vroeg ik hoe het met je man en kinderen gaat?” zei Leonie. “Nee, dat vroeg ik niet. Ik vroeg hoe het met jou ging, met Ilse, met mijn beste vriendin”. Ilse keek Leonie verlegen aan en keek daarna weer naar haar schoenen. Het was stil totdat Leonie Ilse hoorde snikken. “Meisje toch… wat is er?” Leonie sloeg haar arm om Ilse heen. “Het is gewoon weg”, snikte Ilse. “Ik mag helemaal niet klagen, alles gaat zijn gangetje, maar het is weg, mijn gevoel voor Vincent.” Nu keek ze Leonie vragend aan.
“Het enige wat ik je kan zeggen”, zei Leonie, die zich ineens een soort afgestudeerd relatiekenner voelde, “is dat je je gevoel niet kunt verloochenen. Ik begrijp ook best dat je niet zomaar je huwelijk opgeeft en het is natuurlijk ook mogelijk dat de liefde weer terugkomt, maar je gevoel kun je niet aan de kant schuiven. Uiteindelijk zal dat winnen. Anders verlies je jezelf namelijk”. Ilse leek niet blij met haar antwoord, maar had dit wel verwacht. “Ik wil het niet Leonie, ik wil niet scheiden, ik ben jou niet. Ik ben niet zo sterk als jij bent, ik kan dat niet. Ik wil het niet”. Weer rolden de tranen over Ilse’s wangen. Leonie kon niets anders doen dan haar armen om haar vriendin heen slaan.