#Leonie is een vrouw van tegen de veertig, ze zou je buurvrouw kunnen zijn. Na haar scheiding bouwt ze haar nieuwe leven op. Met buurvrouw Mandy heeft ze eetafspraken van het goede soort: Mandy kookt! Ook de liefde komt weer om de hoek kijken, met alle gevolgen van dien.

Ze had zich vast voorgenomen niets te laten merken aan Mandy. Ze zou gewoon neutraal doen. Dat had niet lang geduurd. Mandy had de deur open gedaan en met één blik gezien wat er aan de hand was. Dat had ze niet direct laten merken aan Leonie, maar dat had ze in de loop van de avond wel tegen Leonie gezegd. Mandy had haar op haar gemak gesteld, zoals ze dat altijd deed. Ze had Leonie omringt met hartelijkheid en liefde. Ze hadden samen gegeten en het over Julia gehad, over het weer, over allerlei veilige onderwerpen. En ondertussen hadden ze gegeten, kouseband met kip en zilvervliesrijst, werkelijk heerlijk! Langzaam ontspande Leonie. Ze dacht dat ze het voor elkaar had, dat Mandy niks merkte en ze een ‘gewone’ gezellige avond konden hebben.

Toen ze na het toetje met koffie op de bank zaten, had Mandy Leonie geconfronteerd. “Je bent in de war hè? Ik zie het aan je. Het geeft niet.” Leonie deed haar mond open om iets te zeggen, om te zeggen dat er niets aan de hand was, maar er kwamen geen woorden uit haar mond. “Stil maar, je hoeft niks te zeggen”, had Mandy haar sussend toegesproken. Ze had haar hand op Leonie’s knie gelegd waarna die knie in brand leek te staan, de warmte verspreidde zich steeds verder door haar lichaam. Leonie hoorde even niet meer wat Mandy zei, al haar aandacht ging naar die hand. Mandy zag het. “Ik moet dat niet doen”, zei ze terwijl ze haar hand weer naar zich toe trok. “Ik raak makkelijk mensen aan, maar het verwart jou nu nog meer. Ik zal proberen me in te houden”. Ze glimlachte. Leonie protesteerde. “Dat is nou ook weer niet nodig”, kon ze er nog net uit krijgen.

Ze vertelde Mandy over haar vlinders, over de gevoelens die ze al weken had. “Liefje, de dag dat ik je zag hier buiten op de galerij, wist ik al dat ik voor je zou vallen”, zei Mandy, “ik wist alleen ook meteen dat dat niet makkelijk zou worden, omdat jij… jij hebt een heel andere achtergrond en ik mag je nooit dwingen of overhalen. Jij moet bij jezelf blijven. Je mag nergens spijt van krijgen. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik je pijn zou doen”. Leonie schudde haar hoofd. Mandy zou haar geen pijn doen, dat wist ze zeker. En nu Mandy dit had gezegd… Leonie had het ook gevoeld, de magnetische aantrekkingskracht vanaf het moment dat ze Mandy voor het eerst had ontmoet. Ze had het alleen niet herkend omdat ze nu eenmaal niet op vrouwen viel. Of omdat ze dácht dat ze niet op vrouwen viel. En nu was alles ineens anders.
Tegen half twaalf ging Leonie naar huis. Ze stond op en liep naar de gang. Mandy liep achter haar aan. Bij de deur draaide Leonie zich om om Mandy gedag te zeggen. Ze twijfelde. Wat nu te doen? Mandy twijfelde ook even. Even leek de tijd stil te staan. De muren verdwenen, het enige dat er nog was, waren Mandy en Leonie. Leonie en Mandy. Het moment duurde een seconde, of tien jaar. Er leek een nieuw universum te ontstaan terwijl ze elkaar in de ogen keken. Mandy legde een arm om Leonie heen. Hun hoofden kwamen steeds dichterbij elkaar totdat hun lippen elkaar vonden.

Het recept dat Mandy gebruikt heeft is van Elisabeth en vind je hier.

Loading full article...