Leonie leert Ismay de weg
#Leonie is een vrouw van tegen de veertig, ze zou je buurvrouw kunnen zijn. Na haar scheiding bouwt ze haar nieuwe leven op. Met buurvrouw Mandy heeft ze eetafspraken van het goede soort: Mandy kookt! Ook de liefde komt weer om de hoek kijken, met alle gevolgen van dien.
De volgende dag besloot Leonie dat het tijd werd om Ismay zelf naar school te leren fietsen. Ze was inmiddels negen jaar oud en het was voorjaar, een goed tijdstip dus om dit maar eens aan te pakken. Leonie hield niet van fietsen en zou er nu zelf ook aan moeten geloven om een paar keer op de fiets te stappen, maar het zou haar ook een boel gemak opleveren als ze Ismay niet meer naar school hoefde te brengen. Ismay met Martijn mee laten fietsen was ook niet zo’n goed idee, aangezien Martijn in een stoere fase kwam en niet meer gezien wilde worden met zijn kleine zusje.
“Wij gaan vanmiddag samen op stap”, meldde Leonie aan Ismay toen ze haar op woensdag van school haalde. Ismay keek haar moeder nieuwsgierig aan. “Wij gaan samen naar school fietsen”. Ismay fronste haar wenkbrauwen. “Maar ik ben vrij vanmiddag!” riep ze uit. “Ja, dat weet ik,” lachte Leonie, “maar wij gaan oefenen met de fiets. Zodat je binnenkort zelf naar school kunt fietsen.” Ismay leek niet heel enthousiast. “Maar ik kan al fietsen toch?” “Ja, dat kun je, maar we gaan even goed kijken hoe je moet fietsen en waar je moet oversteken enzo.” “Maar… moet ik dan ook op de fiets als het regent?” Leonie barstte in lachen uit. Aha, dat zat Ismay dus dwars! Ze vond het wel comfortabel achter in de auto en was bang dat ze nat zou regenen of het koud zou krijgen. “Het wordt lente, dus het wordt ook warmer, maar het zal ook weleens regenen ja, maar dat zien we dan wel weer.” Ismay vond dit duidelijk een minder leuk aspect aan het groter worden.
Nadat ze een boterham hadden gegeten besloot Leonie maar meteen de daad bij het woord te voegen. “Kom! We gaan!” zei ze tegen Ismay. Die bromde wat, maar had wel in de gaten dat er geen ontkomen aan was. Samen stapten ze op de fiets. Leonie realiseerde zich gelukkig op tijd dat Ismay niet goed kon onthouden wat links en rechts was, dat scheelde weer wat ineengestrengelde fietsen en kapotte knieën en ellebogen. In een mum van tijd waren ze bij school, die er verlaten uitzag. Leonie zag dat dat Ismay ook opviel. “Wat is het nu stil op het plein he?” verwoordde ze Ismay’s gedachten. “Ja, dat ziet er gek uit.” Op dat moment ging de schooldeur open en kwam Ismay’s juf naar buiten. “Hé, juffie is er nog wel!” riep Ismay enthousiast. De juf had het gehoord en keek hun kant op. “Hey Ismay, miste je me?” vroeg ze lachend toen ze dichterbij kwam. “We zijn aan het oefenen”, verklaarde Ismay, “om zelf naar school te kunnen fietsen.” “Jeetje, wat goed van jou!” prees de juf Ismay. “Nou, succes hoor!” De juf verdween weer uit het zicht. “Is, als wij nou eens naar huis fietsten en dan nog een keer naar school, dan rij jij voorop en kan ik zien of je het al een beetje weet”, stelde Leonie voor. Ismay keek sip. “Zullen we dan op de terugweg zo’n lekkere Vietnamese loempia voor ons halen?” Kijk, daarvan klaarde Ismay’s gezicht weer op. Leonie vond het ook een goede motivatie voor zichzelf. Bepaalde dingen van moeder zijn waren minder leuk, en daar viel de activiteit van deze middag zeker onder!